“Hallo Edwin, ik werkte bij een klant van jullie en ik ben gisteren ontslagen, en nu wil ik eigenlijk het geschiedenisboek van MCB eens lezen, zou je dat willen toesturen? Nu heb ik de tijd immers.” Ik moest even denken maar reageerde vrij snel “Eh natuurlijk, geen probleem ik zorg dat je het krijgt.” Maar eigenlijk was ik gewoon verward: je bent net ontslagen, waarom zou je uitgerekend nú opeens willen weten waar onze wortels liggen? Maar toen moest ik denken aan kleine Edwin, die ook altijd de wortels, ‘bronnen zoeken,’ als drive heeft gehad. En nog steeds merkte ik, toen ik ‘het échte verhaal achter Manutan’ schreef. En blijkbaar is dat ‘bronnen van merken zoeken’ niet alleen voor mij interessant, maar voor meer mensen. En dat opent de weg voor ‘rootsbranding’, een woord dat ik eh zelf verzonnen heb.
“Het eerste wat ik voel is opwinding, het is een genoegen om u allen hier bij Dreda zien. Toen ik met mijn vader begon in een klein kantoor van 9 vierkante meter in Parijs, een zwart-witte catalogus van 24 pagina’s en onze eerste werknemer Mevrouw Potin, had ik dit zelfs in mijn stoutste dromen niet verwacht.” Het is november 2011, en Jean-Pierre Guichard geeft het stokje aan zijn kinderen over, net zoals zijn vader André dat in 1994 deed toen hij als directeur terugtrad. Jean-Pierre doet zijn uitspraak bij Dreda, een soort bedrijfsdorp dat heel bijzonder is, maar daarover straks meer.
Jean-Pierre was nog jong toen zijn vader hem in 1966 vroeg samen met hem in zijn droom te stappen. Een droom met veel risico’s, het gezin Guichard verkocht zelfs haar huis om hem te kunnen financieren. In 1966 bestonden er al postorderbedrijven voor consumenten, maar nog niet voor bedrijven. Vader André had het idee om gereedschappen, in het Frans manutention genoemd, via catalogi te gaan verkopen, en vroeg zijn zoon Jean-Pierre hem daarbij te helpen. En dat deed Jean-Pierre: “Op een weg bezaaid met spannende ontmoetingen met mensen die ik nooit zal vergeten, hebben we samen gebouwd aan een mooie Europese en multiculturele maatschappij. Het bedrijf is klaar om een nieuwe fase aan te pakken, terwijl het trouw blijft aan de waarden die altijd zo belangrijk voor ons zijn geweest: wederzijds respect, verantwoordelijkheid, waardering van de vaardigheden van elk mens. Ik nodig u nu uit om dit te vieren.” Jean-Pierre heeft zichtbaar moeite met het afscheid, maar heeft het ‘volste vertrouwen’ in de daadkracht van zijn kinderen. Brigitte, Pierre Olivier, Herve en Xavier leiden op dit moment het bedrijf Manutan, en houden de menselijkheid in stand die hun vader en grootvader al in het bedrijf stopten vanaf het moment dat ze mevrouw Potin in dienst namen. Dat laatste gok ik, want veel is er niet te vinden over de ‘why’ van Manutan. En toch.
“Ik ben toch een levende case?” Charlotte Meindersma is een echte Hollandse met een eigen koers maar zonder kapsones, zo blijkt. Niet alleen als ik haar vraag of er al een case over haar (bedrijfje) geschreven is voor in mijn ‘database met Nederlandse B2B Content Marketing cases’, maar ook als we het hebben over content marketing: “Blijkbaar heet het content marketing wat ik doe, maar het is echt gewoon boerenverstand”. Charlotte blijft ook Charlotte als ze de winnaar is in de categorie ‘online’ van de Viva400, een ‘strijd’ tussen de meest succesvolle vrouwen van Nederland. Ze heeft dan ook duidelijk een missie: ondernemers helpen met hun ambities, waarbij de juridische zaakjes met hulp van haar worden opgelost. En de juridische kant is wat haar betreft dan ook bijzaak: succes van de ondernemer staat voorop, interessant doen met juridische termen is aan haar niet besteed. Of zoals een Viva-stemmer het verwoordt: “Charlotte maakt de juristerij begrijpelijker voor de mensen waar al die regels eigenlijk voor bedoeld zijn: wij allemaal!”. Maar met schrijver Kluun ging ze het conflict graag aan, want niet alles is blijkbaar voor Bassie.
“Hou maar op Edwin, ik hoef die Bonuskaart van Albert Heijn al niet meer.” Mijn schoonmoeder was boos, ze vroeg of ik haar wilde helpen met het aanvragen van de kaart (of ja het invullen van haar doopceel) maar na de vraag over haar geboortedatum was ze het beu. “Dat hoeven ze van mij niet te weten.” Maar dat is het probleem: marketeers denken dat ze dat wel allemaal moeten weten. Ze bestuderen je graag op afstand, bijna sociofobisch. Bij Geenstijl verwoordden ze het mooi: “De nieuwe Bonuskaart, een uit een paarse broek bungelende marketingpiemel om de privacy van domme consumenten mee te penetreren met wat luizige rotcenten korting als glijmiddel”. Eh een tikje gechargeerd, maar wel in de richting van de waarheid. En wat ik me dan afvraag: is er geen enkele marketeer die ziet dat dat niet het model van de toekomst is? En welke kant de maatschappij op beweegt? Marco Derksen gelukkig wel.
Klik hier om verder te lezen op Marketingfacts. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Jawel. Vreemde titel niet? Meestal is het namelijk andersom en gaan artikelen zoals deze over wat de ‘business-to-businesmarkt’ kan leren van ‘business-to-consumermarketing’. Want de consumentenmarkt is natuurlijk veel verder als het gaat om het ‘bouwen van merken’ en de juiste inzet van de marketingmix. En ik lees in sommige hele arrogante artikelen dat zeker op online gebied die “conservatieve” B2B-marketeers nog veel kunnen leren van consumentenmarketeers, over hoe ze reclame via Twitter moeten versturen bijvoorbeeld.
Maar het tij gaat keren: daar waar B2B altijd goed in is geweest -authentieke conversaties met klanten- begint nu ook in de B2C-wereld de norm te worden. Denk aan hoe KLM met social media omgaat en de pogingen die Steven van Belleghem doet om bedrijven op deze manier aan het ‘converseren’ te krijgen. Voor B2B-bedrijven is dat al niet zo moeilijk, daar is al dagelijks authentieke conversatie met klanten.
Ik wil het in deze blog eens opnemen voor al die B2B-marketeers die net als ik al jaren tijdens hun opleiding, op congressen en in artikelen moeten zien hoe B2C-bedrijven als het grote voorbeeld worden genoemd. Hoe B2B-marketing achterin de vakbladen als een verplicht ‘oh ja er is ook B2B’ nummertje wordt opgevoerd. Ik wil bewijzen dat dat eigenlijk best wel vreemd is en dat er voor B2B-marketeers een hele mooie toekomst in het verschiet ligt. Een toekomst waarin wij eindelijk eens iets uit kunnen leggen.
Klik hier om op Marketingfacts verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Waarom moet mij dat overkomen, al die aandacht voor mijn scheiding”, zo jammerde Sylvie van der Vaart in een roddelblad dat ik eh bij de kapper las. En elders in dat blad een artikel over Frans Bauer (tja er moest veel haar af), over zijn nieuwe TV-programma. En toen besefte ik waarom: ik had het antwoord op Sylvies vraag. Ik besefte dat het antwoord op de vraag van Sylvie duidt op een belangrijke ontwikkeling in de marketing. En dat het misschien voor jou persoonlijk belangrijk is. Allemaal in dat halve uurtje kapper. Nou ik lieg: ik lag gewoon thuis in bad met wat roddelbladen. Een paar uur.
Klik hier om verder te lezen op Marketingfacts. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Ik was verbaasd. De cameraman liep de marketingdirecteur van het bedrijf zo voorbij, hij interviewde liever de vakman, want die vertelde zijn verhaal wel met passie. En hij had gelijk”. Marco van Davenhorst vertelde me hoe Deli XL de B2B Marketing Award had gewonnen en ik was onder de indruk. Marco gaat voor hun platform Foodreporter.nl ‘verhalen halen’ bij mensen die met ‘food’ werken en dat doet hij met de camera. Hij heeft van zijn cameraman geleerd dat hij juist de mensen die een mediatraining hebben gehad moet vermijden. Want die praten niet met passie, die ratelen wat ‘corporate speak’ af zoals ze dat geleerd hebben. Zo heet dat. Alhoewel het me op verschillende manieren aan ‘newspeak’ doet denken. Maar dan moeten we terug naar 1984. Oh nee 1948.
Klik hier om verder te lezen op Bouwkennisblog. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Als je praat met (bouw)ondernemers hoor je het steeds vaker, zeker tijdens deze recessie: “Ik moet méér aan marketing gaan doen”. In het verleden kwamen de klanten als vanzelf, je hoefde alleen maar je gezicht links en rechts te laten zien bij de plaatselijke drumband en dan wist men je wel te vinden voor een klusje. Je liet je mening horen en liet op recepties merken dat je verstand had van je vak, en potentiële klanten kwamen direct of indirect op je af. Je hoefde daarbij ook niet te acteren, je kon gewoon jezelf zijn. Maar ja, op dit moment komen de orders niet vanzelf, en ondernemers vinden dus dat ze “méér aan marketing moeten gaan doen”: advertenties plaatsen, direct mails sturen, mensen ongevraagd bellen, dat soort dingen. Duur, maar ja je moet wat. Wat ik hieronder duidelijk wil maken is dat het allemaal niet zo nodig hoeft. En dat we eigenlijk weer terug zijn bij vroeger, toen je alleen maar je kennis en je persoonlijkheid hoefde te delen met je omgeving. Links én rechts. Want er is meteen ook een belangrijk verschil: tegenwoordig werkt het vooral online. En dat is wel wennen.
Klik hier om mijn blog op Bouwkennisblog te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Het was best zwaar, je had het gevoel dat je af en toe helemaal alleen stond”. Roos van Vugt vertelde over haar vorige werkgever op de Nyenrode-bijeenkomst ‘B2B Goes Social’, en over de weerstand tegen social media. En wat me opviel? Iedereen hing aan haar lippen omdat Roos zich zo kwetsbaar opstelde, er werden bijna geen tweets verstuurd. Dat was bij sommige andere sprekers wel anders: de halve zaal zat niet op te letten en was bezig met de buitenwereld. Het riep bij mij de vraag op: hoe ‘social’ is ‘social’ eigenlijk? Best wel ‘asocial’, zo wil ik hieronder met wat voorbeelden laten zien. De dagvoorzitter gaf het tijdens zijn intro treffend aan: hij zag een foto uit 2005 die hem deed beseffen hoe ‘asociaal’ we zijn geworden. Ik leg het uit.
Het leven in een fontein
Er wordt weinig getwitterd tijdens hele boeiende presentaties op bijeenkomsten over social media, het is me al eens vaker opgevallen. Aan de ene kant raar: vooral op dit soort bijeenkomsten delen mensen online hun hersenspinsels met de wereld, de ‘hashtag’ wordt maanden vantevoren al aangekondigd. Aan de andere kant is het niet raar: hoe ‘sociaal’ is het als je continu op social media actief bent? Of zoals ik laatst in een tweet las, “Life is what happens to you while you’re looking at your smartphone”.
Er waren vele vormen van afleiding tijdens de bijeenkomst, behalve de zelf meegebrachte ‘schermpjes’ was er ook de ‘twitter-fontein’. Voor degenen die het niks zegt (mij eerst ook niet): dit zijn de LCD-schermen aan de zijkant waar alle tweets over de bijeenkomst op verschijnen, en waarop te zien is hoe sommige aanwezigen hun best doen om het evenement ‘trending topic’ op Twitter te krijgen. Absurd als je erover nadenkt: we reizen met zijn allen naar een centrale plek om vervolgens een groot deel van onze tijd met de buitenwereld bezig te zijn. Ik hoorde van mijn dochter dat iedereen op de laatste ‘instuif’ (een soort tienerbal) op zijn mobieltje bezig was. “Dan had je net zo goed thuis kunnen blijven” was mijn reactie. Maar geldt dat dan niet net zo goed voor de zogenaamde ‘social media events’? Ik besloot om het bij B2B Goes Social heel anders te doen.
KLM en de stille manager
Hoewel ik van oorsprong een nerd ben en graag aan mijn mobiel friemel, besloot ik bij dit evenement goed op te letten en aantekeningen op papier te maken, net als vroeger zeg maar. Marketingfacts had me namelijk gevraagd om een verslag (klik hier) van de bijeenkomst te maken. Ik dwong mezelf om goed op de spreker te letten, in plaats van een schermpje zoals de helft van de zaal. Bij de presentatie van Martijn van Zee van KLM had de zaal opvallend minder aandacht voor hun mobieltje. Martijn was open over zichzelf en zijn organisatie, en dat boeide de aanwezigen blijkbaar. En toch had iemand de tijd had gevonden om te ontdekken dat Martijn zelf amper Twittert….
Dat de KLM-manager verantwoordelijk voor social media zelf nauwelijks op Twitter zit, kan ook als een sterkte worden gezien: hij weet blijkbaar wat wel en niet bij hem past, en is dus authentiek. Daar kunnen veel social media goeroes nog wat van leren. Vooral degenen die alle platforms aan elkaar gekoppeld hebben, en van wie elke ‘scheet’ via Twitter, Facebook en LinkedIn naar buiten gaat. In dit artikel worden deze mensen ‘social media tool bags’ genoemd, en worden 25 ‘symptomen’ van hun gedrag beschreven.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het ‘asociale’ gedrag op social media in privé-settings. Ik hoor steeds vaker van feestjes waar pubers hun mobieltjes bij binnenkomst in een bak moeten gooien, want echt gezellig wordt het anders niet. Er zijn zelfs mensen, zoals deze Instagram-fotograaf, die meer tijd bezig zijn met het ‘vangen’ van hun leven om aan anderen te laten zien, dan dat ze het bewust meemaken. En in dit artikel wordt een bierglas beschreven dat je ‘dwingt’ om je telefoon neer te leggen, omdat het anders omvalt. Misschien moeten we zo’n ‘mobielbak’ ook wel bij congressen introduceren. Met als extra voordeel: mensen twitteren niet continu de timeline vol van de niet-aanwezigen, maar delen alleen dat wat ze zich hebben kunnen herinneren (en wat dus blijkbaar interessant was).
Dagvoorzitter Alexis van Dam vertelde tijdens zijn intro over een foto uit 2005 van een congres, waarin iedereen recht vooruit naar de spreker zat te kijken. 2005 is voor social media begrippen natuurlijk de oudheid, maar Alexis had wel gelijk, en ik hoopte dat de aanwezigen lering uit zijn verhaal zouden trekken. Maar volgens mij had de helft het niet eens gehoord…
“Ik hou van merken”, “Raad de commercial van vroeger”, “Wat is de mooiste advertentie?”. Ik zie de laatste tijd steeds meer merken-nostalgie voorbij komen, vaak van reclamebureaus wier bloed door de ‘inbound marketing’-trend geroken is. Of is het plankenkoorts? Zijn wij marketeers misschien bang om achter het merk uit te komen, en onze menselijkheid te tonen? Zo lijkt het wel, want vanaf het moment dat die reclamebureaus de authenticiteits-trend ontdekten begonnen ze deze weer fabrieksmatig te produceren. Straks wat voorbeelden. Ik was daarom ook heel sceptisch toen ik een presentatie van het ‘schoenenmerk’ Floris van Bommel (door eh Floris zelf) mocht zien, en vooral nadat mijn vriend eerder had verteld dat hij ‘fan’ van het merk was. Ik dacht dat Floris was getraind zich te gedragen naar het ‘authentieke concept’ dat een reclamebureau voor hem verzonnen had. Dat ze hem een gitaar in zijn hand hadden gestopt en zijn haar wat door de war hadden gedaan. Maar oh wat zat ik ernaast (sorry Floris!). En terwijl ik genoot van de Brabantse humor van Floris van Bommel wist ik het nu echt zeker: de enige merken die nog toekomst hebben zijn ‘voornaam.achternaam’.
![36527_10032395_1379052493_famille-guichard[1]](http://metaalmarketing.files.wordpress.com/2014/02/36527_10032395_1379052493_famille-guichard1.jpg)
![photo[1]](http://metaalmarketing.files.wordpress.com/2014/01/photo1.jpg)
