Geplaatst in Social Media

Handige tip: dit werkt op alle social media

image001“Ach we zijn nog jong Edwin, we kunnen nog veel leren.” Mijn sales-collega Toon is niet ver van zijn pensioen, maar doet zijn lange loopbaan bij MCB altijd al zijn best om bij te blijven bij alle ontwikkelingen. Ook bij social media dus, Toon is hofleverancier van foto’s die we daar kunnen delen. Meestal van taarten die hij naar klanten brengt om iets te vieren, bijvoorbeeld bij het openen van een nieuw pand. Maar onlangs leerde hij een belangrijke les, wat hem wel iets voorzichtiger maakte. Hij bedankte een klant voor ‘100 ton afzet’, en daar haakte een andere klant meteen op in: “Hoeveel taarten moeten wij dan wel niet krijgen haha.” Een les over taart. Maar het is niet de enige les.

Social media vragen elk om een eigen aanpak

Het irriteert me enorm: mensen die met programma’s als Hootsuite één boodschap via verschillende social media de wereld insturen. Je herkent ze vaak aan de hashtags op media waar ze geen functie hebben. Maar iedereen die al een tijdje met social media werkt, weet dat onderwerpen die op Facebook enorm goed werken het op andere netwerken (zoals LinkedIn) vaak heel slecht doen. Zo irriteren veel mensen zich aan puzzels en spelletjes op LinkedIn, terwijl die het op Facebook wel goed doen. Niet omdat er andere mensen op Facebook zitten dan op LinkedIn, maar omdat de ‘mindset’ er anders is: op LinkedIn geen spielerei. Niet toevallig een Duits woord, blijkbaar vinden Duitsers alle social media spielerei (zie dit blog over content marketing in Duitsland en de comments), maar dat terzijde. En posts die het op LinkedIn goed doen, bijvoorbeeld over uitbreiding van je assortiment, doen het op je Facebook-bedrijfspagina slecht. Je moet daar zelfs enorm oppassen met pusherige posts, Facebook dwingt je voor straf naar het adverteerders-hoekje.
Gary Vaynerchuck irriteert zich ook aan deze ‘klassieke’ kijk op de social media mix als een verbreding van je marketingmix, hij plaatst al zijn posts op ‘native’ apps van social media. Oftewel: tweets op de Twitter-app, Facebook-posts op de Facebook-app, enzovoorts. Gary past deze strategie ook toe op Snapchat, waar hij bewust geen ‘boodschappen zendt’ maar zijn volgers zijn dagelijkse verhalen deelt. En met veel succes: 90% van zijn volgers op Snapchat kijken ook naar zijn verhalen.
Bij elk medium moet je dus andere onderwerpen laten zien, maar ik heb gemerkt dat er één onderwerp is dat het overal goed doet: de taart (van Toon). Op LinkedIn delen mensen het vanwege de gelegenheid (een nieuw pand bijvoorbeeld), op Facebook omdat eh taart lekker is denk ik. Maar ook op Instagram doen taartjes het goed. De taart als ‘lingua franca’ op social media dus, maar volgens Toon is de taart ook offline een ‘verbinder’.

Cadeautjes in B2B zijn niet meer voor één persoon

“Bedrijven willen tegenwoordig geen cadeautjes meer voor één persoon, zoals een fles wijn. Ze hebben bijvoorbeeld aan het eind van het jaar een tombola, waarbij alle kerstgeschenken onder de medewerkers worden verdeeld. En een taart is ook om die reden een succes.” De opkomst van de tombola was ook voor ons reden om rond de kerst de ‘tombola-actie’ op te starten, en klanten geen flessen wijn te sturen maar doosjes met kleine cadeautjes. En het is blijkbaar reden voor Toon om geen flessen wijn meer te geven maar taarten: “De taart komt in de kantine op de tafel te staan, en daar vechten de medewerkers om wie het MCB-logo op mag eten. Betere marketing is er niet Edwin, geloof me. Ik doe het al 40 jaar.”

Geplaatst in Authenticiteit, Social Media

Mijn blog op Marketingfacts: The Wheel of Social

Het blijft me verbazen: de kloof tussen de marketeer overdag en de marketeer ’s avonds (als ie mens is). Overdag doen we immers dingen waar we ’s avonds een hekel aan hebben: like-en-win-acties, commercials, cold calling, noem maar op. Bijzonder beroep toch? Maar het wordt beter. Want de wereld is veranderd, en (eindelijk?) mogen we overdag doen waar we ’s avonds juist trots op zijn. Alhoewel? Nog steeds zijn er marketeers die het niet los kunnen laten. Die respectloos met anderen omgaan op een manier die ze zelf ’s avonds ook niet waarderen. Of zoals de wijze heren van Normaal ooit zongen: “Wat gij niet wilt dat oe geschiedt, doe dat ook een ander niet”. Maar gelukkig is er The Wheel of Social. Ja het schoot me opeens te binnen als oud-docent NIMA-A: The Wheel of Retailing. En dat lijkt verdomd veel op wat er nu gebeurt. Ik leg het uit, en ook hoe het anders kan. Dankzij Facebook.

Klik hier om op Marketingfacts verder te lezen. 

bampw-black-and-white-ferris-wheel-girl-light-Favim.com-459640

Geplaatst in Authenticiteit, Inbound marketing, Outbound marketing, Reclame

De inboundgeneratie: marketing als een puber

“Weet je trouwens hoe ik aan mijn oppasadresjes kom pap? Ik laat bij kindjes waar ik gespeeld heb altijd terloops vallen bij hun ouders dat ik vaak oppas. En een tijdje later word ik gevraagd”. Hmm mijn dochter heeft het ‘inbound marketing’ al in het bloed zitten, alhoewel ik me afvraag of ze het van mij heeft. Ze vindt mijn blogs “saai” namelijk, ze is van een generatie die het ‘outbound marketing’ al niet eens meer als optie ziet. Grappig. Terwijl de hele trage marketeers zich nog op TV richten (het ‘first screen’ *kuch*) en de redelijk trage marketeers nog op Facebook-acties (irritant en blijkbaar ook illegaal), doen de pubers gewoon hun eigen ding. Onze advertenties worden door ze genegeerd, of ze irriteren zich: “If you talked to people the way advertising talks to people, they’d punch you in the face”. Marketing wordt steeds ingewikkelder, hoor ik grijze marketeers wel eens verzuchten. Maar nee, het wordt steeds makkelijker, ik vertel je hoe. En een verrassende tweet wees me daar onlangs nog eens op.

Het onzekere fotograafje
Het was de beste tweet van het hele evenement, daar was iedereen het over eens. En blijkbaar was het niet eens een tweet van één van de genodigden, maar van een ingehuurde fotograaf. Eh fotograafje: “Oud vertelt oud wat jong allang weet”. Hij kwam voorbij op de ‘twitterfountain’ (ik kende dat woord niet eens), een scherm waarop alle tweets over het evenement ‘Next Marketing 2013’ met de hashtag #NM13 werden getoond. En het klopte gewoon! Het zette me ook aan het denken toen ik later die dag zelf een workshop LinkedIn mocht geven: “Weten die ‘jongeren’ in de zaal niet veel beter dan ik dat je sociaal moet zijn op social media?”. Ik werd er zelfs wat onzeker van: “Twittert ze nu naar vriendinnen ‘Oude lul hier heeft ontdekt dat mensen op social media geen reclame willen zien'”? Hee ik ben pas 43!

De commercials van Mark
Zelfs de marketeers die zich actief op Facebook begeven en denken daarmee ‘hip’ te zijn, slaan de plank soms compleet mis. Terwijl Facebook de mogelijkheden steeds verder uitbreidt om de timeline van gebruikers vol reclame te plempen, haken de vooral jongere gebruikers in grote getale af. Duh! Ik las laatst zelfs dat je in je FB-timeline alle berichten van mensen als ‘spam’ kunt aanduiden, behalve die van niet-mensen: reclameberichten… In een eerdere blog heb ik al eens betoogd dat Mark Zuckerberg het zelf wel begrijpt, maar de (marketing)mensen om hem heen hem hebben gewezen op zijn ‘naïviteit’… Ze hebben nu zelfs bedacht dat ze ‘wel een graantje van de TV-commercialmarkt mee willen pikken’ door video’s in je timeline te zetten die vanzelf starten. Want daar zitten we op te wachten toch? Facebook heeft hiermee mijns inziens geen verdienmodel gevonden, maar een sterfhuisconstructie… Het doet me denken aan een oud gezegde van mijn held Gary Vaynerchuck: “Marketers ruin everything”.

Het naakte merk
Maar wat moeten wij oude marketeers dan wel doen om nog de toekomst in te kunnen, en niks meer te ‘ruïneren’? Een cursus ‘menselijk zijn op social media dan maar’? Volgens mij is het allemaal niet zo moeilijk, we moeten gewoon wat oude trucjes afleren. We moeten anders leren genieten, niet blijven geilen op ‘brands’ en hoe geweldig het is om die te ‘managen’, maar om onszelf en onze collega’s achter dat merk uit trekken: ‘Stop hiding your humans’. Want dat merk, zo wordt in de documentaire ‘The Naked Brand’ betoogd, is niet langer te managen. In een interessant interview met Jeff Rosenblum, de maker van de documentaire, legt hij uit dat het ‘outbound marketing’ model niet alleen bij de jongere generatie achterhaald is, maar dat veel ‘ontwikkelende landen’ dit marketingmodel maar even overslaan. We worden hier in het Westen volgens hem nog geremd met ons ‘legacy model’ (ja moeilijk woord, vond ik ook) en de mensen die het in stand houden: “The advertising industry, in many ways, hasn’t changed since the days of “mad men.” And since the days of “mad men” the industry has been known for being full of shit. But being full of shit doesn’t work anymore”. Wij oude marketeers vinden het heerlijk om die ‘mad man’ in stand te houden, maar de rest van de wereld, inclusief onze eigen kinderen, lachen ons gewoon uit.

Ze vroeg het laatst aan me toen we in de auto zaten: “Ik snap al die mensen niet hoor pap die jouw blog lezen, vinden ze dat echt interessant?”. Ik was stil, had zo snel geen antwoord. Maar nu heb ik het wel: “Ik snap het wel hoor meisje, dat zijn allemaal oude mensen die nog in merken geloven. Die tweets sturen ramvol hashtags omdat ze denken dat dat moet. Die blogs schrijven die beginnen met ’10 manieren om’, omdat ze denken dat dat moet. Jij doet niet zo gekunsteld, jij snapt het allang. Ik ben trots op je”.

20130513-004429.jpg

 

Als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl

 

Geplaatst in Authenticiteit, Reclame, Social Media

Overjustification effect: De onzekerheid van platte Facebook-acties

cute-facebook-girl-i-like-you-love-Favim.com-243668“Je bent zelf een Facebook-winactie”, twitterde Margot van Trier onlangs. Een doordenkertje. Eh nou ik weet niet precies wat ze ermee bedoelde, maar het zette me wel aan het denken. Want het valt me heel erg op dat marketeers die begrijpen dat ‘schreeuwen’ op nieuwe media niet werkt en die zich erbij hebben neergelegd dat ze aan ‘engagement’ (pfff wat een woord) moeten doen, dan maar kiezen voor platte acties. Het lijkt wel puberale onzekerheid: ze vinden me niet leuk om wie ik ben, maar om de spelletjes die ik met ze speel. Zucht.

Toast van een Jehova-getuige

“Hoe goed gaat het echt met je als je op Facebook vrienden wordt met Melba Toast?”, vroeg nrc.next-columnist Marcel van Roosmalen zich onlangs af. Terecht. Hij schreef over een actie van het merk, dat mensen van een reclamebureau op pad had gestuurd. Ze moesten met mensen die Melba Toast op Facebook geliked hadden aan de voordeur ‘een echt gesprek’ voeren (van minimaal 20 minuten!). Dat laatste leer je dan wel af, als je zo’n commerciële variant van de Jehova’s Getuigen aan de deur krijgt. Alhoewel Jehova’s Getuigen geen ‘Melba-toast-verrassingspakket’ bij zich hebben natuurlijk. Want mochten mensen niet in je verhaal geïnteresseerd zijn, dan heb je altijd iets te geven. Wat ze op kunnen eten. Toast.

Overjustificatie (jawel) bij Microsoft

Toen ik enkele maanden terug een presentatie kreeg te zien van de marketing rond een nieuwe Microsoft-telefoon, viel me hetzelfde op. De marketeers waren zo bang dat de ‘influencers’ (pfff wat een woord) die een paar maanden de telefoon mochten uitproberen niet positief waren, dat ze hen maar gingen omkopen. Om de paar dagen kregen ze cadeautjes, en de grootste twitteraars nog extra veel.

De grap is dat je op deze manier betaalt om het tegenovergestelde te bereiken: geld haalt namelijk de ‘intrinsieke motivatie’ (die van binnen zeg maar) van mensen weg. Want stel dat de mensen in de pilot de Microsoft-telefoon echt leuk gaan vinden, gaan ze zich misschien toch bewust of onbewust afvragen of dat door de cadeautjes komt: “Leuke telefoon. Of vind ik dat vanwege die gratis kerstboom van Microsoft?”. Serieus: een gratis kerstboom. Van Microsoft.

Dit noemen ze het overjustification effect (pfff): mensen letten méér op het effect van externe beloningen op hun gedrag dan van ‘interne’ beloningen: plezier. Dus zodra je ze geld geeft wordt dat de ‘motivator’, en zodra je het geld wegneemt vinden ze het niet leuk meer. Probeer het maar eens bij je kinderen. Nee, grapje. Overigens is dat ook de reden dat de Harvard Business Review onlangs haar excuses heeft aangeboden voor het bedenken van de managementbonus begin jaren ’90: niet vanwege het graaigedrag van vandaag de dag, maar omdat de financiële beloning de echte motivatie van mensen laat verdwijnen. Voor de bonushaters: Dan Pink laat het in dit geweldige TED-filmpje zien.

OK. Het wordt je als marketeer dus afgeraden/verboden om maillijsten in te slaan, of om Facebook-likes letterlijk te ‘kopen’. Dus wat is dan het meest logisch? Omkopen natuurlijk. Wat anders? De winactie, uw timeline staat er vol mee. Het is de moderne variant van de ‘loyalty card’, eigenlijk ook een misleidende term. Want met deze ‘gekochte loyaliteit’ kweek je geen echte banden, maar tijdelijke banden met mensen die tijdelijke banden ook interessant vinden. Precies: dezelfde mensen die nu op die winacties klikken. Nee, ik wijs hier niet een bepaald geslacht aan, er zijn ook mannen die dat doen.

Het nooit eindigende verhaal

Eén van de leukste films die ik als kind keek (eh, vaak) en later als vader (eh, ook vaak) is The Neverending Story, een verhaal over een kindje dat met een witte draak over een fantasieland vliegt. De hele film werkt toe naar het verschrikkelijkste moment: dat hij zijn ‘true self’ in een spiegel ziet. Laat ik niet teveel verklappen, maar er zijn duidelijke parallellen als je ziet wat er op dit moment met marketing gebeurt.

We hebben als marketeers in de loop van de tijd namelijk een muur tussen ons en onszelf opgebouwd (jawel), en het is net of we er heel veel moeite mee hebben dat die nu afbrokkelt. En dat terwijl reclame in de 19e eeuw ooit is begonnen (las ik laatst) zoals het nu wordt: om mensen eerlijk te informeren (nu heet het ‘content marketing’, pfff). In de loop van de 20e eeuw zijn we pas begonnen met het bouwen van ‘brands’ die we een bepaalde ‘positionering’ (gewenst imago) hebben meegegeven, waarachter we onszelf vervolgens verstopten. En ook nu proberen veel marketeers zich achter de transparantie van social media te verstoppen. Ik kan je vertellen: dat lukt niet. Hou maar op.

De onzekerheid bij win-acties

Je ziet het bijvoorbeeld als je kijkt naar de criteria voor een marketingaward, of als je meedoet aan een onderzoek over marketingtrends: de meetlat is nog steeds de oude. Er wordt gekeken hoe je je positionering bereikt, nu dan met social media. Er wordt gekeken hoe je de P van ‘promotie’ invult, nu dan met social media. Expert(!)bijeenkomsten over ‘branding’, nu dan met social media. Er wordt gekeken welke campagnes je hebt ingezet, terwijl conversatiegoeroe Steven van Belleghem terecht zegt: “Social media beginnen vandaag en stopt nooit meer”. Een goede Facebook-winactie is goede marketing volgens deze maatlat.

Het doet me allemaal denken aan mijn puberteit: ik kon me niet voorstellen dat mensen mijn persoonlijkheid leuk vonden, het moest toch iets zijn wat ik voor ze deed dat ze contact met me wilden. Onzekerheid. Ik sta er ook altijd van te kijken: marketeers die adviseren: “Nee, likes moet je niet kopen, die moet je verdienen. Eh, met Facebook-winacties natuurlijk!”. Kan het misschien zijn dat mensen je liken omdat ze je liken? En nee, niet omdat ze dan iets kunnen winnen? Omdat je gewoon leuk bent? Likeable?

Margot had gelijk: je bent zelf een Facebook-winactie. Laten we de puberale onzekerheid eens achter ons laten en ophouden met die Facebook-winacties (of varianten daarop). Want ik vind ze verschrikkelijk irritant. Oh eh nee ik bedoel: zodat we onze ‘true self’ in de ogen kunnen kijken, en beseffen dat dat de mooiste en meest effectieve marketing oplevert. En ja, dat is eng.

 

Geplaatst in Inbound marketing, Outbound marketing, Reclame, Toekomstvoorspelling

Adverteren op Facebook: De toekomst wordt geweldig

Enkele wijze heren van de Harvard Universiteit hebben een boek uitgebracht over de huidige recessie (klik hier), en stellen dat er dit eentje is die nog wel een paar jaar kan duren. Zelf heb ik ook het gevoel dat we hier voorlopig nog niet uit zijn. Maar ik heb tegelijk ook niet het gevoel dat de toekomst somber is. Want blijkbaar moet je het ééns in je leven meemaken, een structurele verbouwing van de economie. Eentje waarbij alles anders wordt dan het was, waarbij de lamp op een heel andere plaats wordt gezet. Waardoor je dingen anders gaat bekijken.

Mark’s besef
De foto rechts van Facebook-oprichter Mark Zuckerberg spreekt boekdelen. Hij heeft blijkbaar helemaal niet door hoe het werkt. In een recent artikel (klik hier) wordt ingegaan op een besef van Mark, en dat hij heeft toegegeven: dat hij het helemaal niet begrepen heeft. Dat hij het adverteren als iets onbelangrijks zag. En daar gaat het natuurlijk allemaal om, adverteren. Hij plaatste de advertenties letterlijk aan de rechterkant, en liet de rechterkant ook letterlijk over aan iemand die bij Google ooit de rechterkant (eh van de zoekresultaten) deed: Sheryl Sandberg. Maar inmiddels heeft hij het begrepen: advertenties moeten niet aan de rechterkant, die moeten er midden tussenin. Domme, domme Mark.

#socialwashing door Shell
Internetgoeroe Stephan Fellinger twitterde onlangs de term ‘#socialwashing’, vrij vertaald naar de term ‘greenwashing’ waar met name de machtige oliemaatschappijen zich schuldig aan hebben gemaakt: miljardenfondsen inzetten om media te overtuigen dat ze milieuvriendelijk bezig waren. En het grappige is: toen ik Stephan’s tweet las moest ik meteen denken aan de advertenties van Shell op Facebook. Of ben ik de enige die ze heeft gezien? Ze staan best wel bovenaan in je timeline, en wat opvalt is dat je ze alleen mag ‘Liken’. Er staat geen ‘Reageren’ vak onder. En dat zegt eigenlijk alles. Want je wilt ‘Liken’ of ‘Reageren’. Toch?
Ik vraag me af hoeveel Shell-marketeers er over nagedacht hebben, over die Facebook-advertenties. Advertenties over vrouwen die in Canada teerzanden omhoog pompen, maar wiens gezicht je nooit krijgt te zien. Terwijl de keuze om een vrouw te portretteren (eh zonder portret) toch door minimaal 4 a 5 ‘Diversity managers’ genomen moet zijn. Die vervolgens op zoek moesten naar vrouwen die teerzand omhoog pompten. Die er vermoedelijk niet waren, en waarvoor ze modellen in hadden moeten huren. Wiens gezicht niet getoond mocht worden van de ‘Privacy managers’. 4 a 5. Zit ik in de buurt van de waarheid @shell? Of willen jullie wel reageren maar durven jullie het niet? KLM reageerde binnen een uur.

Een kar zonder paard
Waar ik best een kratje bier op wil zetten (wij Brabanders doen dat) is op de kans dat Mark Zuckerberg uiteindelijk toch gelijk krijgt. Dat in 2020 blijkt dat de adverteerders de waarheid helemaal niet in pacht hadden. Dat de mensen die achter @shell zitten, die dan ongetwijfeld een hele dure cursus hebben gehad hoe ze menselijk over moeten komen, gewoon hun mening over Shell geven. Dat Shell best wel vieze dingen doet, maar dat mensen  dat uiteindelijk ook willen: stap jij niet liever in je auto dan op de fiets? Dat Shell best mee wil denken en werken aan een schonere wereld, maar dat het huidige economische model hen (en hun managers) daar niet voor beloont. Wat zou het mooi zijn als Shell reacties toelaat op zijn advertenties, en op een geweldige manier reageert op een reactie op Facebook, zoals Bodyform hier doet.
Ik heb eerder (klik hier) al eens betoogd dat het best wel raar is dat we social media zien als een soort digitaal billboard, terwijl we er ook gewoon op communiceren met klanten, zij het als mens tot mens. We kijken met de ogen van een oude techniek naar een nieuwe techniek, later las ik dat daar zelfs een term voor was: het ‘horseless carriage syndrome’, genoemd naar de eerste auto’s die leken op een kar zonder paard.

In 2020 zullen we concluderen dat de heren van Harvard gelijk hadden: dit was niet zomaar een recessie, dit heeft enkele jaren geduurd. En de economie is compleet veranderd. En Mark Zuckerberg, die zijn hoofd moest buigen voor de adverteerders, bleek gelijk te hebben gehad: adverteren werkt niet op social media. Maar dat hoeft ook niet de ondergang voor Facebook te betekenen. Op Quora verscheen onlangs een interessante vraag: “Why Doesn’t Facebook Offer A Pay Service So I Dont Have To See Any Ads?” . De vragensteller had begrepen dat Facebook per gebruiker $5 per jaar aan advertentiegeld verdient, dus dat zou een mooi verdienmodel zijn. Ik wil het er best elk jaar voor betalen, als er straks in 2020 niet meer geadverteerd wordt. Want uiteindelijk betalen we al die irritante advertenties natuurlijk toch al zelf.

Meer informatie staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl

Geplaatst in Inbound marketing, Social Media

Adverteren op Facebook: De toekomst wordt geweldig

Enkele wijze heren van de Harvard Universiteit hebben een boek uitgebracht over de huidige recessie (klik hier), en stellen dat er dit eentje is die nog wel een paar jaar kan duren. Zelf heb ik ook het gevoel dat we hier voorlopig nog niet uit zijn. Maar ik heb tegelijk ook niet het gevoel dat de toekomst somber is. Want blijkbaar moet je het ééns in je leven meemaken, een structurele verbouwing van de economie. Eentje waarbij alles anders wordt dan het was, waarbij de lamp op een heel andere plaats wordt gezet. Waardoor je dingen anders gaat bekijken.
Mark’s besef De foto rechts van Facebook-oprichter Mark Zuckerberg spreekt boekdelen. Hij heeft blijkbaar helemaal niet door hoe het werkt. In een recent artikel (klik hier) wordt ingegaan op een besef van Mark, en dat hij heeft toegegeven: dat hij het helemaal niet begrepen heeft. Dat hij het adverteren als iets onbelangrijks zag. En daar gaat het natuurlijk allemaal om, adverteren. Hij plaatste de advertenties letterlijk aan de rechterkant, en liet de rechterkant ook letterlijk over aan iemand die bij Google ooit de rechterkant (eh van de zoekresultaten) deed: Sheryl Sandberg. Maar inmiddels heeft hij het begrepen: advertenties moeten niet aan de rechterkant, die moeten er midden tussenin. Domme, domme Mark.
#socialwashing door Shell Internetgoeroe Stephan Fellinger twitterde onlangs de term ‘#socialwashing’, vrij vertaald naar de term ‘greenwashing’ waar met name de machtige oliemaatschappijen zich schuldig aan hebben gemaakt: miljardenfondsen inzetten om media te overtuigen dat ze milieuvriendelijk bezig waren. En het grappige is: toen ik Stephan’s tweet las moest ik meteen denken aan de advertenties van Shell op Facebook. Of ben ik de enige die ze heeft gezien? Ze staan best wel bovenaan in je timeline, en wat opvalt is dat je ze alleen mag ‘Liken’. Er staat geen ‘Reageren’ vak onder. En dat zegt eigenlijk alles. Want je wilt ‘Liken’ of ‘Reageren’. Toch? Ik vraag me af hoeveel Shell-marketeers er over nagedacht hebben, over die Facebook-advertenties. Advertenties over vrouwen die in Canada teerzanden omhoog pompen, maar wiens gezicht je nooit krijgt te zien. Terwijl de keuze om een vrouw te portretteren (eh zonder portret) toch door minimaal 4 a 5 ‘Diversity managers’ genomen moet zijn. Die vervolgens op zoek moesten naar vrouwen die teerzand omhoog pompten. Die er vermoedelijk niet waren, en waarvoor ze modellen in hadden moeten huren. Wiens gezicht niet getoond mocht worden van de ‘Privacy managers’. 4 a 5. Zit ik in de buurt van de waarheid @shell? Of willen jullie wel reageren maar durven jullie het niet? KLM reageerde binnen een uur.
Een kar zonder paard Waar ik best een kratje bier op wil zetten (wij Brabanders doen dat) is op de kans dat Mark Zuckerberg uiteindelijk toch gelijk krijgt. Dat in 2020 blijkt dat de adverteerders de waarheid helemaal niet in pacht hadden. Dat de mensen die achter @shell zitten, die dan ongetwijfeld een hele dure cursus hebben gehad hoe ze menselijk over moeten komen, gewoon hun mening over Shell geven. Dat Shell best wel vieze dingen doet, maar