In 1950 staan ze er voor het eerst, de medewerkers van een jong Brabants bedrijfje tussen de grote jongens uit de Randstad. Metaalgroothandel MCB besluit om eens wat aan ‘marketing’ te gaan doen, en reserveert een plekje op een beurs. Maar daar blijft het niet bij, want in 1951 verschijnt in een oplage van 10.000 het eerste ‘MCB-boek’, een treffend voorbeeld van content marketing avant-la-lettre in de business-to-businessmarkt. Want het gaat hierbij niet om een plat assortimentsboek met alle metaalproducten van MCB, er worden ook toepassingsmogelijkheden en rekentabellen toegevoegd: informatie (‘content’) die voor verschillende medewerkers bij de klanten van MCB dagelijks van pas komt, zelfs op scholen. En daarmee loopt MCB op een ander terrein ook voorop: content marketing die zich niet alleen richt op de directe afnemer (de inkopers bij de klant) maar ook op hun collega’s en andere stakeholders zoals opleidingen. Want daar zit veel verborgen goud.
De kuikentjes-docent
“Ik zou graag een nieuwe videoband over MCB aan willen vragen, de mijne is grijsgedraaid”, zo zei een docent van een technische opleiding tegen mij. “Ik draai de video altijd in het begin van elk semester aan de nieuwe lichting studenten. Want het is geen commercial, jullie schetsen een mooi beeld van de metaalindustrie”. Als ik een kostenbewuste manager was had ik hem natuurlijk nooit een nieuwe videoband gestuurd, immers aan een docent verdien je geen geld als metaalgroothandel. Maar ik herinnerde me het ‘imprinting’-effect van mijn opleiding, aangetoond door de wetenschapper Lorenz bij kuikentjes die net uit het ei kwamen en hem overal volgden. Want wat deze docent ongevraagd deed was zorgen voor een ‘imprinting’-effect bij technische studenten: het eerste wat ze bij hun opleiding zagen was een video van MCB en op hun bureau lag het MCB-boek. En al levert dat niet direct omzet op, deze studenten zijn wel de inkopers of medewerkers van de toekomst. Onze beslissing om van de bedrijfsvideo geen commercial te maken maar een schets van de sector verdiende zich zo indirect terug. En ook de beslissing om van het MCB-boek geen assortimentsboek te maken.
Brandende boeken
Het MCB-boek zit inmiddels aan haar tiende editie en 60 jaar na de eerste druk is het natuurlijk (op verschillende manieren) gedigitaliseerd: een pdf, een CD-ROM en een website met de integrale tekst van het boek, voor een optimale vindbaarheid bij Google. Wat opvallend was: toen de 9e editie was uitverkocht en de 10e nog niet af, werd er op Marktplaats in MCB-boeken gehandeld. Enerzijds vreemd, anderzijds niet: we hebben jarenlang 45 euro per MCB-boek gevraagd. Onder het motto van de Michelingids: wat niets kost is niets waard.
Het MCB-boek wordt niet voor niets ‘de bijbel’ van de metaalindustrie genoemd. De eerste edities staan te koop bij antiquairs en het ligt bij alle belangrijke beslissers in de metaalindustrie op het bureau, ook bij niet-klanten en concurrenten. Want zelfs metaalbedrijven die bij de concurrent een bestelling plaatsen gebruiken het boek van MCB om uit te leggen welk product ze bedoelen: “Kijk maar eens op pagina 49 linksboven”. We zullen het boek ook altijd op papier uit blijven brengen, veel klanten willen niet anders, maar veel kunnen ook niet anders: ze gebruiken het in de auto of bij de machine. Zo belde er ooit een klant die een nieuw boek wilde “want ik heb de mijne bij het lassen aangestookt”.
De digitale wereld
Dat de ‘content’ van het MCB-boek ook bij niet-klanten werkt, bleek uit een onderzoek enkele jaren terug dat MCB had uitgevoerd naar de bekendheid van het assortiment. Uit het onderzoek bleek namelijk dat de bekendheid van de onderdelen van het assortiment van MCB even hoog was bij niet-klanten als bij klanten, waarbij als belangrijkste verklaring werd genoemd dat ook niet-klanten het boek als referentie gebruiken.
Als reactie op het groeiende gebruik van smartphones kwam uit verschillende hoeken het advies om ‘een app van het MCB-boek te maken’. Maar dat zou een voorbeeld zijn van het ‘horseless carriage syndrome’: de neiging om nieuwe ontwikkelingen te bekijken met een oude bril, zoals de eerste auto’s vooral leken op karren zonder paard. Het gaat immers niet om het boek maar om de ‘content’ die het bevat en die laat je op een mobiel anders overkomen. MCB besloot daarom om stapsgewijs de belangrijkste ‘contentbrokken’ in het MCB Boek –meestal technische vertaaltabellen- één voor één naar een app om te laten zetten. Waarvan er één tevens een mooi ‘inbound marketing instrument’ is: de ‘gewichtsapp’.
Een tamtam-app
De keuze voor de eerste app was vooral gebaseerd op voorkeur van technische mensen: een ‘hardheidsapp’ waarin een vertaaltabel uit het MCB boek voor verschillende metaalhardheden visueel was gemaakt. De keuze voor de tweede app was gebaseerd op klantonderzoek: een ‘gewichtsapp’ waarmee mensen het gewicht van metalen producten kunnen berekenen door enkele afmetingen in te voeren. Wat opviel: ondanks dat voor de eerste app veel meer ‘tamtam’ was gemaakt (‘outbound marketing’ in vaktermen: advertenties, persberichten etc.) was de tweede app veel populairder. Dit bewees ook de kracht van inbound marketing: je zet beide apps online en ongeacht hoeveel ‘reclame’ je voor de eerste maakt, degene die het best aansluit bij de behoefte van de klant wordt het meest gevonden. Maar de ‘gewichtsapp’ was op een tweede manier ook een voorbeeld van goed geoliede inbound marketing: mensen die de app gebruiken krijgen niet alleen een berekening te zien van het gewicht van het materiaal dat ze zoeken, ze kunnen ook met één druk op de knop een prijs ervoor aanvragen. Als een soort ‘glijbaan’ komen de klanten die bij Google ‘gewicht berekenen staal’ intypen via de app van MCB met bestelling en al binnen glijden.
Concluderend kun je zeggen dat B2B-bedrijf MCB haar tijd al ver vooruit was door bewust haar commerciële boodschappen (producten in het MCB Boek, het bedrijfprofiel in de video) te verpakken in ‘content’, er werd bewust ook voor gekozen om deze content niet alleen te richten op de mensen die aan de bestelknop zitten op het moment dat ze bijna op bestellen drukken, maar ook op het moment dat deze mensen nog in hun opleiding zitten en op hun collega’s. Content is relatief goedkoop om breed te verspreiden, zeker in deze internettijden. En de kosten verdien je vroeg of laat dubbel en dwars terug.
Het voorbeeld van het MCB Boek is afgeleid uit hoofdstuk 2 van mijn nog te schrijven boek ‘Scoren met Content Marketing’ van uitgeverij Entopic.
Tag: content marketing
Mijn blog op Inbound Industry over B2B Content Marketing en het MCB Boek
In 1950 staan ze er voor het eerst, de medewerkers van een jong Brabants bedrijfje tussen de grote jongens uit de Randstad. Metaalgroothandel MCB besluit om eens wat aan ‘marketing’ te gaan doen, en reserveert een plekje op een beurs. Maar daar blijft het niet bij, want in 1951 verschijnt in een oplage van 10.000 het eerste ‘MCB-boek’, een treffend voorbeeld van content marketing avant-la-lettre in de business-to-businessmarkt. Want het gaat hierbij niet om een plat assortimentsboek met alle metaalproducten van MCB, er worden ook toepassingsmogelijkheden en rekentabellen toegevoegd: informatie (‘content’) die voor verschillende medewerkers bij de klanten van MCB dagelijks van pas komt, zelfs op scholen. En daarmee loopt MCB op een ander terrein ook voorop: content marketing die zich niet alleen richt op de directe afnemer (de inkopers bij de klant) maar ook op hun collega’s en andere stakeholders zoals opleidingen. Want daar zit veel verborgen goud.
Klik hier om verder te lezen op Inbound Industry. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Mijn blog op Inbound Industry over contentmarketing en Michelin
“Handig boekje die gids van jullie”, zo mompelde de bandenhandelaar onder zijn snor door. Het viel André Michelin direct op toen hij in 1919 een tournee langs de grootste afnemers van hun banden maakte: zijn Michelin-gids werd in de werkplaats van deze man gebruikt om een werkbank op te hogen. Toen André later in zijn auto zat kwam hij tot een belangrijk besef: iets wat gratis is, heeft geen waarde. En dit is niet het enige wat André en zijn broer Edouard ons op het gebied van content marketing kunnen leren.
Want oorspronkelijk was de ‘Guide Michelin’ helemaal geen restaurantgids. De gebroeders Michelin publiceerden de gids om het autogebruik mee aan te zwengelen. Want in 1900, toen de eerste editie uitkwam, reden er in heel Frankrijk maar 3000 auto’s en als bandenfabriek zie je dat aantal natuurlijk graag stijgen. De eerste druk van 35.000 exemplaren werd, zoals gezegd, gratis weggegeven en bevatte handige informatie voor automobilisten: instructies voor het verwisselen van banden en andere onderdelen, routekaarten en overzichten van handige adressen om zowel de auto als de berijder ‘in onderhoud’ te doen. En dus ook adressen van restaurants.
Klik hier om bij Inbound Industry verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Het voorbeeld van de Michelingids is afgeleid uit hoofdstuk 1 van mijn nog te schrijven boek ‘Scoren met Content Marketing’ van uitgeverij Entopic.
De content marketing lessen van André en Edouard Michelin
“Handig boekje die gids van jullie”, zo mompelde de bandenhandelaar onder zijn snor door. Het viel André Michelin direct op toen hij in 1919 een tournee langs de grootste afnemers van hun banden maakte: zijn Michelin-gids werd in de werkplaats gebruikt om een werkbank op te hogen. Toen André later in zijn auto zat kwam hij tot een belangrijk besef: iets wat gratis is, heeft geen waarde. En dit is niet het enige wat André en zijn broer Edouard ons op het gebied van content marketing kunnen leren.
Want oorspronkelijk was de ‘Guide Michelin’ helemaal geen restaurantgids. De gebroeders Michelin publiceerden de gids om het autogebruik mee aan te zwengelen. Want in 1900, toen de eerste editie uitkwam, reden er in heel Frankrijk maar 3000 auto’s en als bandenfabriek zie je dat aantal natuurlijk graag stijgen. De eerste druk van 35.000 exemplaren werd, zoals gezegd, gratis weggegeven en bevatte handige informatie voor automobilisten: instructies voor het verwisselen van banden en andere onderdelen, routekaarten en overzichten van handige adressen om de auto dan wel de berijder ‘in onderhoud’ te doen. En dus ook adressen van restaurants.
Impliciete slijtage
Toen de broers in 1920 besloten om voortaan geld voor de gids te vragen, besloten ze -heel actueel- ook om dan maar meteen met de advertenties te stoppen. Omdat ze merkten dat er veel waardering was voor het restaurantgedeelte van de gids besloten ze dat gedeelte maar flink uit te breiden. Daarbij waren ze blijkbaar content marketeers in de dop, want ze wisten toch een manier te vinden om de restaurantindeling te koppelen aan hun product: een ‘implicietje’ avant la lettre. Want betekende één Michelin-ster nog ‘goed restaurant’, een restaurant met twee sterren was ‘een omweg waard’ en drie sterren zelfs ‘het doel van een speciale reis’. De extra kilometers die automobilisten op deze manier maakten, vertaalden zich door extra slijtage en daardoor een vergroting van de bandenmarkt.
De jaarlijkse introductie van de Michelingids is ook een waar media-spektakel, en Michelin haalt alles uit de kast om de aandacht van de culinaire wereld erop te vestigen: welke restaurants hebben sterren verloren? En wie zijn de nieuwe winnaars? Er is veel speculatie vooraf en de introductie zelf wordt al vergeleken met de uitreiking van de Oscars. Het effect van deze overexposure is wel dat het tegenwoordig ‘bon ton’ is om een ster juist niet te ambiëren, te weigeren of zelfs terug te geven. De restauranteigenaren zijn het snobistische en veeleisende publiek beu dat door de sterren wordt aangetrokken en ziet liever ‘gewone mensen’ aan hun tafels zitten die nog echt genieten van het voedsel dat hen wordt voorgeschoteld.
De eenzame inspecteur
Wat opvalt in het geheel is de rol van de inspecteurs, blijkbaar kunnen we hier van een roeping spreken. Omdat deze mensen door het bedrijf worden gedwongen om hun werk anoniem te doen (ze mogen het zelfs niet eens tegen hun ouders zeggen, omdat vooral Franse ouders dit vol trots aan hun omgeving vertellen) is hun werk geestelijk vrij slopend. De inspecteurs spreken ook nooit met de topmanagers van Michelin en ook bij hun restaurantbezoeken eten ze altijd alleen. In 2004 verscheen er zelfs een boek van een inspecteur (die daarom ontslagen werd) waarin uitgebreid werd geklaagd over de enorme druk op de onderbetaalde -maar niet ondervoede- inspecteurs. In het boek werd beweerd dat het ‘leger’ van 50 inspecteurs die door Michelin genoemd en geroemd werden, in praktijk slechts 11 mensen omvatte. En dat elk restaurant daardoor niet -zoals beweerd- elke 4 jaar, maar zelfs om de 3,5 jaar bezocht werd, door zwaar onder druk gezette werknemers. De schrijver van het boek sprak ook over vriendjespolitiek, waardoor de beroemdste koks van Frankrijk hun sterren nooit kwijt raakten, een beschuldiging die door Michelin natuurlijk ontkend werd.
De Michelin-lessen
André en Edouard Michelin hadden nog nooit van de term ‘content marketing’ gehoord, maar toch hebben ze enkele belangrijke lessen voor ons:
- Praat met klanten over je content en vraag wat ze aanspreekt en wat niet. Pas je content vervolgens aan, net zoals de gebroeders Michelin dat deden toen ze van klanten hoorden dat deze de restaurantsectie in de gids het meest waardeerden.
- Wees consistent: vaak veranderen is misschien leuk voor degene die content creëert, maar voor de ontvanger is het verwarrend. Het succes van de Michelingids is voor een deel te danken aan de consistentie van de opzet, waaronder de omslag die al sinds 1931 rood is.
- Verander wel, maar dus evolutionair in plaats van revolutionair. Wellicht tegenstrijdig met de vorige tip, maar soms is verandering nodig. In 1955 kon Michelin er bijvoorbeeld niet meer omheen: de uitbreiding van de gids met zogenaamde ‘Bib Gourmand’ restaurants (Bib is de bijnaam van het Michelinmannetje), waar je goed kunt eten voor een redelijke prijs. Deze uitbreiding ging echter niet zonder slag of stoot, er was veel weerstand tegen.
- Probeer je ‘content-producten’ een zekere vorm van waarde mee te geven, zodat ontvangers niet het gevoel hebben dat het gratis en dus ‘waardeloos’ is. Denk aan een prijsje op de voorkant dat uiteindelijk niemand hoeft te betalen, of een tegenprestatie die noodzakelijk is. Zo stuur ik zelf pdf-versies van mijn boek ‘Real Inbound Marketing’ naar mensen die op een congres een presentatie van mij hebben bijgewoond.
- Zorg voor ‘implicietjes’ in je content: doe niet aan schaamteloze zelfpromotie van je producten (“koop mijn banden”) maar benoem ze terloops of zorg voor indirecte vraag. Denk bijvoorbeeld aan de sterren-indeling van de Michelin-gids (‘een omweg waard’) of zie het voorbeeld van mijn boek in de vorige alinea.
- Zorg voor aandacht rond de introductie van je belangrijkste content-producten, zoals boeken. Probeer met teasers en de juiste inzet van social media en PR de wereld op te warmen voor het moment en deze warmte zo lang mogelijk vast te houden. Kijk maar eens hoe Michelin dit doet met de introductie van de gids, maar voorkom wel overexposure.
- Besef dat de wereld transparanter wordt en dat leugens steeds vaker boven water komen. Zo ontdekte Michelin hoe makkelijk het tegenwoordig voor ex-medewerkers is om de leugens te ontmaskeren over de aantallen restaurantinspecteurs die ze in dienst hebben en hun bezoekfrequentie.
André en Edouard Michelin waren net als de meeste Fransen frequente bezoekers van goede restaurants. Ze genoten van het leven dankzij de rijkdom die hun ouders met een bloeiend agrotechnisch bedrijf hadden opgebouwd. Maar toen het bedrijf van hun ouders van bloeiend naar ‘bloedend’ ging kwamen ze terug en startten ze het opnieuw op. Waarbij ze al dan niet bewust met hun ‘content’ een bijdrage hadden geleverd aan het groeiende bezoek aan goede restaurants. En dankzij deze groei: ook een bijdrage aan de slijtage van banden. Van content naar winst, helemaal 2013.
Het voorbeeld van de Michelingids is afgeleid uit hoofdstuk 1 van mijn nog te schrijven boek ‘Scoren met Content Marketing’ van uitgeverij Entopic.
Mijn blog op Marketingfacts over dikke en dunne content
“Ik wil mijn lezers oproepen om niet naar de gelekte Miljoenennota te kijken”. Het was voor het eerst dat de Miljoenennota lekte, en de hoofdredacteur van een ochtendkrant dacht dat hij zijn lezertjes netjes voor de wagen had gespannen, met zijn oogklepjes op hun hoofd: “Doorlopen mensen”. Deze houding verbaasde me: alsof mensen zelf niet in staat zijn te denken of te beslissen. Dat is in de loop der tijd wel veranderd. We leven in een tijd dat alle bedrijven uitgeverij willen worden, maar dat de uitgeverijen zelf failliet gaan. En we gaan naar een tijd dat het allemaal nog een stapje verder gaat: dat iedereen uitgever wordt. Of ja: de meesten van ons zijn nu al uitgever van ‘dunne content’, maar zullen er ook ‘dikke content’ aan toe moeten voegen. Klinkt smerig, ik weet het. Ik leg het uit.
Klik hier om verder te lezen op Marketingfacts. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Mijn blog voor LewisPR: verschil tussen Content en Inbound Marketing
“Ach Edwin, dat is toch oude wijn in nieuwe zakken?”. Ik hoor het zo vaak, als het gaat over ‘content marketing’. “En dat ‘inbound marketing’ is toch gewoon precies hetzelfde”. De uitspraken verbazen me wel. Want zoals altijd hangt het natuurlijk af van je definitie. En van een manier van denken die maar moeilijk aan lijkt te slaan: vanuit de zoeker.
Klik hier om verder te lezen op de website van Lewis PR. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Content Marketing, Inbound Marketing en nieuwe wijn in zakken
“Ach Edwin, dat is toch oude wijn in nieuwe zakken?”. Ik hoor het zo vaak, als het gaat over ‘content marketing’. “En dat ‘inbound marketing’ is toch gewoon precies hetzelfde”. De uitspraken verbazen me wel. Want zoals altijd hangt het natuurlijk af van je definitie. En van een manier van denken die maar moeilijk aan lijkt te slaan: vanuit de zoeker.
The ‘C’ Word
Het viel me laatst op bij een congres: klassieke uitgevers van boeken op papier en zo, die zichzelf opeens ‘content marketeers’ zijn gaan noemen. Maar ook lang bestaande brancheverenigingen zie ik nu opeens van afkorting veranderen, ééntje met een ‘C’ erin. Jawel, “The ‘C’ Word”. Ik heb dat altijd vreemd gevonden, omdat in mijn definitie van content marketing de focus vooral ligt op de vindbaarheid bij Google. En volgens mij is dat ook de reden achter de ‘hype’. Maar de inhoud van een tijdschrift wordt door Google helemaal niet gevonden. Ik begreep echter wel meteen waarom mensen content marketing ‘oude wijn in nieuwe zakken’ noemen, want sinds het uitvinden van de drukpers (maar zelfs daarvoor al in het handwerk van de monniken) waren mensen bezig met ‘content marketing’. Toch? Nee. Tenminste: de wijn smaakt nu toch best wel anders. De reden dat ‘content marketing’ nu zo’n vlucht heeft genomen is niet alleen omdat marketeers geilen op het verzinnen van nieuwe vaktermen, maar ook omdat er nu iets heel anders aan de hand is. En ik merk steeds vaker dat marketeers er best wel moeite mee hebben. Eerst even een paar jaar terug in de tijd.
How?
Jack Herrick was niet tevreden over zijn website. Hij was in 1999 begonnen met eHow, en wilde een kennisplatform bouwen waar mensen kunnen zien ‘hoe’ ze iets moeten doen. Omdat hij merkte dat het hem met eHow niet ging lukken, verkocht hij het aan Demand Media en begon iets nieuws (wikiHow). De gedachtengang van Demand Media was echter best revolutionair: waarom ga je als ‘medium’ nog langer aan een redactietafel zitten brainstormen over wat je lezers misschien interessant vinden, als je ook gewoon op Google-statistieken kunt zien wat mensen bezig houdt? Ze draaiden het redactieproces dus om: ze keken welke vragen mensen aan Google stelden, en schreven er de antwoorden bij. Simpel toch, beginnen bij de zoeker? Nou ik merk in dagelijkse discussies toch dat marketeers er moeite mee hebben.
De zendende Arabier
Marketeers kunnen niet anders dan ‘zenden’, zo lijkt het. Of het nou gaat om content marketing of Social Media Marketing: er moet gezonden worden. Dankzij ‘native advertising’ zijn we in staat onze content te ‘adverteren’. De content moet natuurlijk wel interessant zijn zeggen de ‘native advertising’-bureaus, maar waarom zou je deze dan nog adverteren? In een transparante wereld wordt interessante content vanzelf gevonden.
Hetzelfde geldt voor veel social media marketing: we willen zenden. Ik hoorde laatst van een bedrijf die ook met social media marketing bezig waren: ze hadden al 60 tweets geschreven. Op zich niet vreemd, zij het dat ze nog in Word stonden te wachten. Toen ik laatst dit voorbeeld vertelde aan de marketingmanager van een televisiestation (MBC) in het Midden Oosten, begreep hij niet wat er mis aan deze redenering was. “A good tweet flies straight from the heart” vertelde ik hem. Ik legde hem uit dat effectieve social media marketing gratis is (want authentiek), en dat hij dus de kosten van mijn presentatie over inbound marketing zo had terugverdiend. En met succes, helaas wel over Skype. Het was blijkbaar niet makkelijk om mij het land in te krijgen.
Cold calling is for losers
En inbound marketing is dus wat je tegenwoordig doet als je klanten wilt: je zet je kennis en persoonlijkheid online en je wacht. En met dat wachten hebben marketeers en verkopers ontzettend veel moeite, zo zie je in onderstaand filmpje van Hubspot.
Overigens heeft Hubspot, ondanks dat ze de term ‘inbound marketing’ hebben uitgevonden, ook weinig geduld. Want zodra ze -dankzij een formulier- weten wie de ‘zoeker’ is die bij hen iets op de website heeft gevonden, wordt deze binnen 5 minuten getackeld. Ik zag laatst een presentatie van de oprichter van Hubspot, hij denkt nog steeds dat mensen verrukt reageren “Wow Hubspot called me” (letterlijk citaat). Ach het was voor mij een mooie reden om mijn eerste boek ‘REAL Inbound Marketing’ te noemen.
Samengevat kun je zeggen dat er wel degelijk sprake is van een nieuwe wijn, maar een wijn die veel marketeers niet goed op waarde kunnen schatten. Ze blijven hoe dan ook hun ‘oude wijn’ zenden, en noemen de zak gewoon een, eh, nieuwe zak. Content Marketing is geen oude wijn, tenminste als je praat over online content die gericht is op ‘vindbaarheid’. En inbound marketing overlapt wel met content marketing, maar is toch anders: het is de visie dat je je kennis en je persoonlijkheid moet delen, om vervolgens gevonden te worden. ‘Content’ en ‘Social’ spelen samen een mooi ‘Inbound’ spel. Of om in de wijnmetaforen te blijven, Hubspot omschreef het samenspel mooi: ‘Content’ is de wijn en ‘Social’ is de kurk die deze voor de wereld opent. Ik kan het niet beter verwoorden.
Deze blog is eerder verschenen op http://blog.lewispr.nl/content-marketing-inbound-marketing-en-nieuwe-wijn-in-zakken/
Mijn blog op Marketingfacts over Content Spinning
Er is een nieuwe trend in Contentland: contentmarketeers die klagen over de grote hoeveelheid content, en die zich verontschuldigen dat ze er weer wat bijgooien. Ik doe dat niet, en wil zelfs zonder gêne weer een ‘nieuwe’ term introduceren: Content Spinning. Het woord ‘nieuw’ staat tussen haakjes omdat de term al langer bekend is, maar nog een erg negatieve klank heeft. En dat terwijl het idee achter ‘Content Spinning 2.0’ op mij overkwam als een soort ‘heilige graal’ op het gebied van content marketing en heb enkele IT-studenten een ‘Content Generator’ laten ontwikkelen. Het leek me interessant om Jeroen Engeler, de grootste deskundige in de Benelux op het gebied van Content Spinning 2.0, enkele vragen over het onderwerp te stellen. En aan het eind van het interview volgt nog een schokkende ontboezeming (zie het kopje ‘ontboezeming’).
Klik hier om op Marketingfacts verder te lezen en hier voor het Whitepaper Content Spinning 2.0 Jeroen Engeler. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Mijn blog op Marketingfacts: Leve de contentjournalist
Het contrast is opvallend. Aan de ene kant zie en hoor je droevige verhalen over de ondergang van de journalistiek, aan de andere kant merk ik -ook bij ons bedrijf- dat voor goede contentmarketing de houding van een journalist onmisbaar is. Nee: een objectieve journalist, geen ‘PR-medewerker’ die de het bedrijfsbeleid blind en zonder gevoel moet verdedigen. Terwijl de journalisten zich dus geestelijk voorbereiden op een toekomst waarin ze niet langer nodig zijn, of waarin ze hun ziel moeten verkopen om de propaganda voor bedrijven te ‘mogen’ doen, is hun objectieve aanpak in een steeds transparantere wereld méér nodig dan ooit. Oftewel: zodra de kist van de oude journalist in de crypte wordt afgedaald, kan de nieuwe journalist de content-troon bestijgen: “Le journaliste est mort, vive le journaliste”. Een variant op de spreuk die wordt uitgesproken bij het wisselen van de koning, en wie goed kijkt zal zien dat de nieuwe koning best wel veel op de oude lijkt.
Klik hier om verder te lezen op Marketingfacts. Deze blog vormt de basis van het vierde hoofdstuk van mijn nog te schrijven boek ‘Embrace every change’. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Mijn blog op Bouwkennisblog: Bouwmarketing na de recessie
Het viel me direct op, ze had het zwaar. Maartje zat naast mij in het vliegtuig naar Dublin, en tijdens de reis vertelde ze me over haar problemen. Met het eerste probleem kon ik haar niet helpen: heimwee. Want het leek haar zo interessant, een toerisme-opleiding, totdat ze voor haar stage werd ‘opgesloten’ in de Wicklow-mountains bij Dublin. En over de Wicklow-mountains ging ook haar andere probleem: het schrijven van een marketingplan. Gelukkig kon ik haar daarmee wel vooruit helpen. En zij mij, want ze bedacht een nieuwe ‘inbound marketing’-vakterm. Maar dat later.
Klik hier om verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
