Het is dat ik hem toevallig voorbij zag komen, die tweet van ene Jeroen: “Door @evlems op #multichannel13. Mooie case over inbound marketing MCB. Tevens ook het gat tussen sales en marketing”. Zelf had ik het niet eens gezien dat eh gat, toen ik sprak op het Multichannel-event. Ik was ook wat onzeker over mijn presentatie van die dag. Maar toen ik er over na begon te denken was ik het wel met hem eens: ‘Inbound Marketing’ is de missing link tussen (online?) Marketing en Verkoop. Maar helemaal niet zoals het ooit bedoeld is… Luister naar het verhaal van het implicietje.
Klik hier om bij Marketingfacts verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Ik vond het zo jammer. Die tweet “#Content van je site updaten zorgt voor meer lezers en klanten. Wil je dit zelf doen? Dan is een #CMS iets voor jou!”. Al een tijdje toonde ze haar persoonlijkheid via social media, inbound marketing stijl zeg maar. Waar kwam opeens die outbound marketing-tweet’ met uitroeptekens en hashtags (ik gebruik zelf nooit hashtags) vandaan? Zou het onzekerheid zijn? Nergens voor nodig, die onzekerheid is tegenwoordig de beste marketing die bestaat. Zonde, zo’n ‘verkoop-tweet’. Zonde van de mediaruimte *kuch*, zo leerde ik van een clown.
Klik hier om verder te lezen op Marketingfacts. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Eén van de meest ondergewaardeerde films van onze tijd heet ‘Groundhog Day’, een comedy. Let even niet op de titel, en probeer nog niet de link te leggen met marketing. En mocht je hem gezien hebben: nee het meest leerzame deel van de film is niet het meest unieke deel van de film, dat de dag voor de weerman in de hoofdrol telkens opnieuw begint. De belangrijkste (marketing)les uit de film is de manier waarop hij uiteindelijk de onbereikbare vrouw ‘krijgt’ waar hij steeds meer van gaat houden. En zodra je begrijpt hoe hij dat doet, en waarom dat voor marketing in de toekomst belangrijk is, begrijp je waarom het woord ‘krijgt’ in de voorgaande zin helemaal verkeerd gekozen is. Stay with me.
Snel het bed in
Net als veel eh andere mannen wordt de weerman in de film (door Bill Murray gespeeld) vooral gedreven door zijn hormonen. Hij begint al vrij snel misbruik te maken van het feit dat elke dag hetzelfde is (voor hem), om aantrekkelijke vrouwen die hij die dag tegenkomt het bed in te praten. Hij ontfutselt ze ‘de dag ervoor’ de juiste informatie en de vrouwen die open staan voor een one night (day) stand trappen in zijn trucs. Zijn grootste frustratie is dat de vrouw bij wie dit niet lukt de vrouw is waarop hij gedurende de film alleen maar méér verliefd wordt. Ze trapt niet in zijn praatjes, en na tientallen ‘dagen’ geeft hij de moed op.
Vanwege zijn liefde voor haar is hij ook een beter mens geworden, en zodra ze dat aan hem ziet – en juist op het moment dat hij de moed opgeeft – besluit ze alles te geven om hem te krijgen. Om precies te zijn: ze geeft al het geld in haar portemonnee om hem te mogen ‘kopen’ bij een zogenaamde ‘vrijgezellenveiling’ voor een goed doel. Iets Amerikaans blijkbaar. De hele film door is hij aan het pushen en wil ze hem niet, maar zodra het initiatief van haar uit gaat, is ze bereid er alles voor te betalen. Klinkt dat herkenbaar? Zijn wij marketeers niet altijd bezig met pushen en het zoeken van short cuts om snel te kunnen scoren? En werkt dat niet steeds slechter? En is de prijs niet veel minder belangrijk als de klant ons vindt in plaats van andersom?
‘The Attention Paradox’
Als ik mensen het concept van inbound marketing uitleg (niet mensen onderbreken bij wat ze interessant vinden, maar zijn wat ze interessant vinden), krijg ik steevast de reactie dat men dat ‘te passief’ vindt. Het pull-idee om onze kennis en persoonlijkheid online te zetten als magneet voor klanten is soms moeilijk te accepteren. Wij marketeers zijn grootgebracht met het pushen, met het verzamelen van grote budgetten om mensen te onderbreken, of zoals Seth Godin het verwoordt: “I am a marketer, I have money. That gives me the power to interrupt you”. In een recente blog (klik hier) noemt hij het The Attention Paradox: de frustratie van klassieke marketeers dat ze online niet in staat zijn om aandacht te ‘kopen’ (wat ze toch proberen via likes en “popovers and popunders and all sorts of new ways to interrupt online”) en zich erbij neer moeten leggen dat ze toch een ander mens zullen moeten worden. Net als die weerman zeg maar.
Een Italiaanse levensles
Een geweldige TED-video van een Italiaan (echt de 20 minuten waard) met dezelfde boodschap zette me aan het denken dat dit niet alleen voor de marketingtoekomst geldt. Deze Ernesto Sirolli is met stip in de TED-top 5 binnengekomen met een simpele levensles. Net als veel ‘goede doelen’ wilde hij mensen (in Afrika) helpen door hen zijn ‘oplossingen’ op te dringen, maar uit de titel van de video kun je afleiden wat hij had geleerd: “Want to help someone? Shut up and listen!”.
Zijn levensles is dat het helpen pas werkt als het een reactie is. Hij legt het initiatief bij de ondernemer, de persoon met het idee en de visie die wat hulp bij de uitvoering nodig heeft. En iedereen die de golden circle (why, how, what) van Simon Sinek kent (schaam je als dat niet zo is, ik plaats niet eens een link) weet dat je zo’n idee niet ‘op kunt leggen’. Maar wat is er nu anders dan, dat dat ‘opleggen’ niet meer werkt? De wereld is transparant, mensen kunnen jou en je kennis vinden. ‘Build it and they will come’, ik heb het in een eerdere blog – aan de hand van een andere film – al eens geschetst.
Marketing is altijd erg ‘masculien’ geweest, maar net als de hoofdpersoon in Groundhog Day moeten we misschien de conclusie trekken dat marketing in deze tijden beter werkt als ze meer ‘feminien’ is. Zodra we de macht bij vrouwen neerleggen, zal marketing vermoedelijk veel beter gaan. En zal de klant misschien bereid zijn om de hele inhoud van de portemonnee aan ons over te dragen.
Neyde en Nobuko, twee bejaarde Braziliaanse vrouwen, wonen al heel hun leven in een klein huisje aan de Raposo Taveres-snelweg in Sao Paulo. In 2006 besluiten ze in te gaan op een aanbod van een billboard-uitbater, om in hun tuintje een mega-billboard te plaatsen. Twee jaar is er niets aan de hand, tot de burgemeester van Sao Paulo een beslissing neemt die uniek is in de marketingwereld.
Eind 2006 wordt in Sao Paulo namelijk de ‘Wet Schone Stad’ ingevoerd: elke vorm van buitenreclame wordt beboet met minimaal $10.000 aangevuld met $1000 per vierkante meter. Het lukt de bejaarde dames niet om het gigantische billboard op tijd uit hun tuin te krijgen, en dus legt de stad ze een boete op van $25.000. Ze gaan echter in beroep, en hoeven uiteindelijk maar $8.000 proceskosten te betalen, wat ze zeggen niet te kunnen: “Sou aposentada, como ia pagar uma fortuna dessa?”. Eh, volgens Google Vertalen: ze hebben slechts een klein pensioentje.
Elk nadeel heeft…
De gemeente heeft tot nu toe al $216 miljoen aan boetes verdiend dankzij de wet, een doekje voor het bloeden omdat de beslissing van de burgemeester natuurlijk ook minder belastinggelden oplevert. En toch blijkt 90% van de 11,3 miljoen inwoners het helemaal eens te zijn met het beleid van de burgemeester (“Het was alsof ik mijn stad Sao Paulo opnieuw leerde kennen”), en ook de besturen van andere steden in de wereld kijken jaloers naar deze ‘schone’ stad. Marketing is vies blijkbaar, of in elk geval ‘outbound’ marketing.
Het bedrijfsleven was natuurlijk niet blij, maar zoals altijd heeft ook hier elk nadeel weer zijn voordeel. Zo werden de reclamemakers gedwongen om de randen van de wet op te zoeken en creatief te worden. Er werden levende billboards op belangrijke punten neergezet, studenten die voor $15 de hele dag een bord ophouden. Op Hawaii, waar vreemd genoeg voor een Amerikaanse staat reclame ook ontmoedigd wordt, huren merken zelfs kunstschilders in op gebouwen te schilderen.
Mond-tot-mondreclame verdorie
Maar een echt creatief bedrijf grijpt natuurlijk zijn kans en stopt in zijn geheel met ‘outbound marketing’. “Ik ben verdorie nu helemaal aangewezen op mond-tot-mondreclame, ik heb helemaal geen geld voor media”, zo klaagt een ondernemer in Sao Paulo. En laat dat nu de toekomst zijn in een wereld die steeds transparanter wordt. We leven namelijk in een tijd dat we méér vertrouwen op het eerlijke oordeel van een online vreemde, dan een advertentie van een bekende, zo laat Rachel Botsman in een geweldige TED-video zien.
Toen een ziekenhuis in de buurt onlangs begon te adverteren, vroeg een collega: “Zouden ze iets willen verdoezelen?”. Het zette me aan het denken…
De dure marketingflop
…is het gebruik van (veel) reclame in de toekomst wellicht een indicatie dat een merk het anders niet ‘redt’? Zo is er voor de grootste filmflop van 2012, de Disney-film ‘John Carter’, ontzettend veel geld aan ‘marketing’ uitgegeven. En hoe groter de flop bleek te worden, hoe verder de budgetsluizen werden opengezet. Rich Ross, directeur van de Disney Studio’s, verontschuldigde zich direct na het eerste tegenvallende weekend en gaf aan dat “the movie failed to connect to the audience”. Maar zoals de website Daily Finance treffend reageert kan hij dat na een weekend nog niet zeggen: “All he knows is that the advertising failed to connect. But apparently, to Ross, there is no difference — or maybe marketing is all there is?”.
En dat terwijl regisseur Peter Jackson van The Hobbit gewoon af en toe wat lollige achter-de-schermen-filmpjes online zet, en op die manier zonder kosten de toekomstige kijker ‘opwarmt’, al jaren voordat de film in de bioscoop komt.
Marketing hoeft niet duur te zijn, of misschien geldt voor marketing in de toekomst wel: goedkoop is goedkoop. Gekochte aandacht wordt immers steeds verdachter…
Het viel me op, toen ik enkele maanden terug door Sao Paulo liep (gratis dankzij ‘inbound marketing’): het is een stad waar je nog een ‘vrije blik’ had, niet zoals Times Square in New York of Piccadilly Circus in Londen. Een stad waar je rustig kon wandelen en er niet naar je ‘geschreeuwd’ werd. Met als uitzondering op de regel: een mega-billboard in het tuintje van twee oude besjes. Besjes met een heel klein pensioentje.
Neyde en Nobuko, twee bejaarde Braziliaanse vrouwen, wonen al heel hun leven in een klein huisje aan de Raposo Taveres-snelweg in Sao Paulo. In 2006 besluiten ze in te gaan op een aanbod van een billboard-uitbater, om in hun tuintje een mega-billboard te plaatsen. Twee jaar is er niets aan de hand, tot de burgemeester van Sao Paulo een beslissing neemt die uniek is in de marketingwereld.
Eind 2006 wordt in Sao Paulo namelijk de ‘Wet Schone Stad’ ingevoerd: elke vorm van buitenreclame wordt beboet met minimaal $10.000 aangevuld met $1000 per vierkante meter. Het lukt de bejaarde dames niet om het gigantische billboard op tijd uit hun tuin te krijgen, en dus legt de stad ze een boete op van $25.000. Ze gaan echter in beroep, en hoeven uiteindelijk maar $8.000 proceskosten te betalen, wat ze zeggen niet te kunnen: “Sou aposentada, como ia pagar uma fortuna dessa?”. Eh, volgens Google Vertalen: ze hebben slechts een klein pensioentje.
Elk nadeel heeft…
De gemeente heeft tot nu toe al $216 miljoen aan boetes verdiend dankzij de wet, een doekje voor het bloeden omdat de beslissing van de burgemeester natuurlijk ook minder belastinggelden oplevert. En toch blijkt 90% van de 11,3 miljoen inwoners het helemaal eens te zijn met het beleid van de burgemeester (“Het was alsof ik mijn stad Sao Paulo opnieuw leerde kennen”), en ook de besturen van andere steden in de wereld kijken jaloers naar deze ‘schone’ stad. Marketing is vies blijkbaar, of in elk geval ‘outbound’ marketing.
Het bedrijfsleven was natuurlijk niet blij, maar zoals altijd heeft ook hier elk nadeel weer zijn voordeel. Zo werden de reclamemakers gedwongen om de randen van de wet op te zoeken en creatief te worden. Er werden levende billboards op belangrijke punten neergezet, studenten die voor $15 de hele dag een bord ophouden. Op Hawaii, waar vreemd genoeg voor een Amerikaanse staat reclame ook ontmoedigd wordt, huren merken zelfs kunstschilders in op gebouwen te schilderen.
Mond-tot-mondreclame verdorie
Maar een echt creatief bedrijf grijpt natuurlijk zijn kans en stopt in zijn geheel met ‘outbound marketing’. “Ik ben verdorie nu helemaal aangewezen op mond-tot-mondreclame, ik heb helemaal geen geld voor media”, zo klaagt een ondernemer in Sao Paulo. En laat dat nu de toekomst zijn in een wereld die steeds transparanter wordt. We leven namelijk in een tijd dat we méér vertrouwen op het eerlijke oordeel van een online vreemde, dan een advertentie van een bekende, zo laat Rachel Botsman in een geweldige TED-video zien.
Toen een ziekenhuis in de buurt onlangs begon te adverteren, vroeg een collega: “Zouden ze iets willen verdoezelen?”. Het zette me aan het denken…
De dure marketingflop
…is het gebruik van (veel) reclame in de toekomst wellicht een indicatie dat een merk het anders niet ‘redt’? Zo is er voor de grootste filmflop van 2012, de Disney-film ‘John Carter’, ontzettend veel geld aan ‘marketing’ uitgegeven. En hoe groter de flop bleek te worden, hoe verder de budgetsluizen werden opengezet. Rich Ross, directeur van de Disney Studio’s, verontschuldigde zich direct na het eerste tegenvallende weekend en gaf aan dat “the movie failed to connect to the audience”. Maar zoals de website Daily Finance treffend reageert kan hij dat na een weekend nog niet zeggen: “All he knows is that the advertising failed to connect. But apparently, to Ross, there is no difference — or maybe marketing is all there is?”.
En dat terwijl regisseur Peter Jackson van The Hobbit gewoon af en toe wat lollige achter-de-schermen-filmpjes online zet, en op die manier zonder kosten de toekomstige kijker ‘opwarmt’, al jaren voordat de film in de bioscoop komt.
Marketing hoeft niet duur te zijn, of misschien geldt voor marketing in de toekomst wel: goedkoop is goedkoop. Gekochte aandacht wordt immers steeds verdachter…
Het viel me op, toen ik enkele maanden terug door Sao Paulo liep (gratis dankzij ‘inbound marketing’): het is een stad waar je nog een ‘vrije blik’ had, niet zoals Times Square in New York of Piccadilly Circus in Londen. Een stad waar je rustig kon wandelen en er niet naar je ‘geschreeuwd’ werd. Met als uitzondering op de regel: een mega-billboard in het tuintje van twee oude besjes. Besjes met een heel klein pensioentje
“Ik wil mijn spreekbeurt graag beginnen met een anekdote. We gaan precies acht jaar terug, december 2012. Mijn vader Edwin laat mij het klassieke Surprise-filmpje van KLM zien en twittert daarna “@klm mijn dochter vindt jullie surprise-filmpje leuk!”. Binnen het uur komt KLM met een reactie “@EVlems Wat leuk, Edwin! We zijn superblij dat ze het heel leukt vond”. Toen was dat heel bijzonder, zo’n reactie, zelfs met spelfout. Achteraf raar dat we dat zo bijzonder vonden. Wij zaten glimlachend te kijken naar een reactie van een mens, en bij KLM zat vermoedelijk ook iemand te glimlachen om de actie van een mens. Volgens mij won KLM in 2012 zelfs marketingprijzen met haar menselijkheid. Ik vroeg mijn vader waarom het in 2012 zo bijzonder was dat mensen in een groot bedrijf als mensen reageerden. Hij vertelde me dat er in grote bedrijven veel angst was, bijvoorbeeld voor de groeiende transparantie. Hij vertelde me over The Monkey Experiment.
The Monkey Experiment
Doe 5 apen in een kooi, hang bovenin de kooi een banaan en zet er een trap onder. Elke keer wanneer een aap de trap raakt, besproei je hem met water. Vervang een aap door een nieuwe aap, en kijk wat er gebeurt als deze de trap raakt: de andere apen beginnen te schreeuwen. Vervang één voor één alle andere apen door nieuwe apen, tot er geen aap meer is die gezien heeft dat het aanraken van de trap leidt tot een ‘waterstraf’. Géén van de apen durft de banaan te pakken, maar geen van hen weet precies waarom. “That’s how we do things around here”. Herkenbaar? Angst vanuit de hiërarchie.
Tomaten zonder baas
Mijn vader vertelde me over het eerste grote bedrijf waar de hiërarchie werd afgebroken: het Amerikaanse bedrijf Morning Star. In een Harvard Business Review van die tijd beschreef goeroe Gary Hamel dit bedrijf, waar voor het eerst niemand een baas had en iedereen alles mocht kopen wat men dacht dat voor het bedrijf noodzakelijk was. En het werkte. Natuurlijk moest men investeringen wel uit kunnen leggen, zij het wel aan de direct betrokkenen en niet aan een manager ‘op afstand’. Het ging hier om een marktleider met een omzet van $700 miljoen en 400 medewerkers, vrijwel iedere pizza-liefhebber heeft ooit tomatensaus gegeten die door dit bedrijf verwerkt is. Een succesvol bedrijf, want het ontbreken van managers leverde de volgende voordelen op:
Managers voegen in aantallen, maar zeker ook in salaris, veel extra ‘gewicht’ aan een bedrijf toe.
Managers staan verder van het ‘front’, waardoor hun beslissingen per definitie nooit bij het front zullen passen.
Managers vertragen het beslissingsproces, wat in een wereld die steeds sneller draait een steeds groter probleem wordt. We leven immers in een tijd waarin het strategisch plan van vorige maand al niet meer geldt.
Typisch Amerikaans? Nee, al in 2011 was Stichting Buurtzorg Nederland benoemd tot de beste werkgever van Nederland, een benoeming die sindsdien telkens werd herhaald. En ook hier: succesvol vanwege het gebrek aan managers: zelfsturende teams en een goed doordachte IT. Menselijkheid, geen hiërarchie. In 2012 won je daar nog prijzen mee. Nu in 2020 weten we niet beter.
Oude hersenen in een moderne wereld
Mijn vader vertelde me dat in 2012 de meeste grote bedrijven niet praatten met klanten op social media, maar er advertenties op plakten. Achteraf een typisch voorbeeld van The Horseless Carriage Syndrome: zodra een nieuwe technologie zich aandient, wordt er vanuit oude technologieën op gereageerd. De eerste auto’s leken op ‘karren zonder paard’, en toen ze Alexander Graham Bell vroegen wat ze met zijn telefoon moesten was zijn antwoord (geen grap): “Dan kun je vragen of je telegram is aangekomen”.
In 2012 werd er heel veel geld verdiend met advertenties op social media, totdat bedrijven langzaamaan beseften dat het onzin was. Op zich niet vreemd dat Horseless Carriage Syndrome, we zitten immers met de hersenen van holbewoners in een hele moderne wereld.
De oude trechter
In 2012 werden mensen ook nog door zogenaamde sales funnels (verkooptrechters) getrokken. Mensen werden destijds gezien als ‘leads’ die misschien een order kwamen plaatsen. Als je maar genoeg leads benaderde (toen was dat nog legaal, en imagoschade was nog geen groot probleem) waren er altijd wel een paar die een ordertje plaatsten. Maar al in 2012 liet David Edelman zien dat de ‘sales funnel’ in een transparante wereld helemaal niet meer werkt, en dat de fase na de koop belangrijker is dan de fase ervoor. Dan bepaalt iemand immers of hij klant blijft, en belangrijker nog tegenwoordig: of hij jou als leverancier zal aanbevelen.
Eerlijke zwembaden
Marketeers waren in 2012 ook nog bezig met het schrijven van voorgekookte, wervende teksten die niemand geloofde. En dat terwijl in dat jaar al de contentgoeroe Marcus Sheridan liet zien dat je over alles open moet zijn, ook over de nadelen van je product. Marcus was zwembadenverkoper, en nadat hij besloot alle vragen van consumenten over zwembaden online eerlijk te beantwoorden, hoefde hij nooit meer een zwembad te verkopen. De klanten kwamen via zijn ‘eerlijke’ content bij zijn webshop en zochten niet eens meer naar andere zwembadenverkopers. Marcus werd miljonair door de zwembaden, maar is daarna nog meer geld gaan verdienen met spreken over “brutally honest” content.
Realtime conversaties
In 2012 dachten marketeers nog in ‘campagnes’, zelfs voor de nieuwe media als Facebook werden ‘campagnes’ verzonnen. Terwijl in 2012 al het boek Realtime Marketing door David Meerman Scott was uitgebracht, en Steven van Belleghem op congressen treffend zei: “Conversaties op social media beginnen vandaag, en houden nooit meer op”. We weten nu hoe goed zijn verhaal klopte, we zijn blij als we eens aan de conversatie kunnen ontsnappen.
The Intention Economy
2012 was ook het jaar dat de klassieker The Intention Economy uitkwam, het eerste boek dat de economie beschreef zoals hij nu is. Is het nu gebruikelijk dat mensen hun ‘behoeften in de lucht gooien’ voor leveranciers om te vangen, in 2012 waren het maar enkele pioniers die via Twitter bijvoorbeeld riepen: “Waar in Nederland kun je de lekkerste #oesters eten? #dtv”. De reacties kwamen destijds ook van andere mensen, niet van de oesterrestaurants zelf. Want die waren nog bezig met ‘outbound marketing’: advertenties voor hun restaurant plaatsen op plekken en momenten waarop niemand interesse had. Of ze investeerden in het analyseren van ‘big data’, terwijl marketing juist naar menselijke één-op-ééncontacten ging: ‘small data’.
Inbound Marketing stond in die tijd nog in de kinderschoenen, veel marketeers bleken het moeilijk te vinden de draai van 180 graden te maken. Pas toen de overheid de benader-me-nietwetgeving had ingevoerd vanwege de aanhoudende irritatie over analoog en digitaal stalkende bedrijven, veranderde het snel. Nu komen we om in de content.
Het is in elk geval plezierig dat je in 2020 op feestjes als marketeer je vak niet meer hoeft te verdedigen. De marketeers zorgen tegenwoordig voor interessante, eerlijke en leuke content, waard om te delen. Ze helpen de medewerkers van een bedrijf om te laten zien dat ze mensen zijn. Wel jammer dat je er zo snel aan gewend bent, een reactie van iemand van KLM.
Ik hoop dat jullie het interessant vonden, mijn geschiedeniswerkstuk. Ik zal eindigen door iets op te biechten: bovenstaande is door mijn vader Edwin al in 2012 geschreven…”
“Ik wil mijn spreekbeurt graag beginnen met een anekdote. We gaan precies acht jaar terug, december 2012. Mijn vader Edwin laat mij het klassieke Surprise-filmpje van KLM zien en twittert daarna “@klm mijn dochter vindt jullie surprise-filmpje leuk!”. Binnen het uur komt KLM met een reactie “@EVlems Wat leuk, Edwin! We zijn superblij dat ze het heel leukt vond”. Toen was dat heel bijzonder, zo’n reactie, zelfs met spelfout. Achteraf raar dat we dat zo bijzonder vonden. Wij zaten glimlachend te kijken naar een reactie van een mens, en bij KLM zat vermoedelijk ook iemand te glimlachen om de actie van een mens. Volgens mij won KLM in 2012 zelfs marketingprijzen met haar menselijkheid. Ik vroeg mijn vader waarom het in 2012 zo bijzonder was dat mensen in een groot bedrijf als mensen reageerden. Hij vertelde me dat er in grote bedrijven veel angst was, bijvoorbeeld voor de groeiende transparantie. Hij vertelde me over ‘The Monkey Experiment’.
Klik hier om dit blog op Marketingfacts verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Nee, je mag er niet voorbij”. Telkens vroeg ik het me weer af: waarom ging ik hier ook alweer spelen. Het zal wel gebrek aan beter zijn geweest. “Probeer het maar”. Ze stond voor de deur, het buurmeisje, en ik wilde gewoon naar huis. Ik was uitgespeeld: “Nee, je mag er niet voorbij”. Telkens als ik het woord ‘Remarketing’ zie, moet ik aan haar denken: “Nee, je mag er niet voorbij”. En toen zag ik het pas: mijn broers waren al weg. Gevlucht. Uitgespeeld.
De kracht van Remarketing
Ik merk dat de ‘Remarketing’-branche best wel trots op zichzelf is. Want ze is in staat om klanten binnen te houden “8 manieren om klanten op je website te houden”. Je herkent het wellicht: de producten waar je net op zocht bij een andere website, komen op de huidige site weer terug. Er zijn heel wat websites die op die manier werken. Het zijn ook de sites waar van de eigenaren zich irriteren aan de cookie-wet. Ze gooien het nog net niet op ‘vrijheid van meningsuiting’. “We willen de consument uitleggen wat we doen”. Maar of dat lukt? We willen niet dat ze gaan toch?
Een dubbele moraal
Wat me altijd opvalt is dat ‘marketingprofessionals’ soms zelf niet de link (kunnen?) leggen tussen wat ze doen en hoe ze het zelf ervaren. Ze gaan voor een deur staan om mensen in de winkel te houden, maar tegelijk hebben ze (als consument) er ook een hekel aan om binnen gehouden te worden. Telkens komt dat vreemde ‘outbound marketing’ wereldbeeld weer naar boven: we zien mensen in onze ‘winkel’ als ‘leads’ die we willen ‘converteren’, maar als we zelf in een winkel staan hebben we een hekel aan verkopers die meteen in onze nek springen. Uit recent onderzoek blijkt het zelfs de belangrijkste kracht achter het succes van e-commerce: de hekel aan winkelverkopers… Vreemd. Dubbel.
Dubbel om te zien dat wij als marketeers worden betaald om mensen binnen te houden. Terwijl we er zelf zo’n hekel aan hebben. “Remarketing is a powerful way to stay engaged with your target audience. Presenting them with highly relevant ads and offers across the Web — and making sure your brand is top of mind when they’re ready to buy –- can radically improve ROI“. We brengen het als iets geweldigs, maar uiteindelijk gaat het toch om de ‘ROI’…
Ik zei het vroeger al tegen de winkelverkopers toen ik nog in de retail werkte: mensen gaan niet dood als ze je winkel uitlopen, als je het goed doet komen ze terug, en zullen ze je aan anderen aanbevelen. David Edelman betoogde onlangs zelfs dat we op moeten houden met die ‘sales funnel’ omdat de fase na de verkoop veel belangrijker is dan de fase ervoor. Dat is het moment dat mensen besluiten of ze je gaan aanbevelen, en of ze ooit nog terugkomen.
Ik heb haar al jaren niet gezien, mijn buurmeisje, en toch blijven haar woorden bij me terugkomen. “Nee je mag er niet voorbij”. En als ze even niet oplette? Dan dook ik onder haar linkerarm door naar buiten. Ik heb haar nooit meer gesproken.
Meer over ‘Inbound Marketing’ staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Neyde en Nobuko, twee bejaarde Braziliaanse vrouwen, wonen al heel hun leven in een klein huisje aan de Raposo Taveres-snelweg in Sao Paulo. In 2006 besluiten ze in te gaan op een aanbod van een billboard-uitbater, om in hun tuintje een mega-billboard te plaatsen. Twee jaar is er niets aan de hand, tot de burgemeester van Sao Paulo een beslissing neemt die uniek is in de marketingwereld.
“Ik wil mijn spreekbeurt graag beginnen met een anekdote. We gaan precies acht jaar terug, december 2012. Mijn vader Edwin laat mij het klassieke ![Bernice-Marlohe-Bond-Girl-Picture[1]](http://metaalmarketing.files.wordpress.com/2012/12/bernice-marlohe-bond-girl-picture1.jpg?w=300&resize=300%2C247)