“Ik wil mijn spreekbeurt graag beginnen met een anekdote. We gaan precies acht jaar terug, december 2012. Mijn vader Edwin laat mij het klassieke Surprise-filmpje van KLM zien en twittert daarna “@klm mijn dochter vindt jullie surprise-filmpje leuk!”. Binnen het uur komt KLM met een reactie “@EVlems Wat leuk, Edwin! We zijn superblij dat ze het heel leukt vond”. Toen was dat heel bijzonder, zo’n reactie, zelfs met spelfout. Achteraf raar dat we dat zo bijzonder vonden. Wij zaten glimlachend te kijken naar een reactie van een mens, en bij KLM zat vermoedelijk ook iemand te glimlachen om de actie van een mens. Volgens mij won KLM in 2012 zelfs marketingprijzen met haar menselijkheid. Ik vroeg mijn vader waarom het in 2012 zo bijzonder was dat mensen in een groot bedrijf als mensen reageerden. Hij vertelde me dat er in grote bedrijven veel angst was, bijvoorbeeld voor de groeiende transparantie. Hij vertelde me over ‘The Monkey Experiment’.
Klik hier om dit blog op Marketingfacts verder te lezen. En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Nee, je mag er niet voorbij”. Telkens vroeg ik het me weer af: waarom ging ik hier ook alweer spelen. Het zal wel gebrek aan beter zijn geweest. “Probeer het maar”. Ze stond voor de deur, het buurmeisje, en ik wilde gewoon naar huis. Ik was uitgespeeld: “Nee, je mag er niet voorbij”. Telkens als ik het woord ‘Remarketing’ zie, moet ik aan haar denken: “Nee, je mag er niet voorbij”. En toen zag ik het pas: mijn broers waren al weg. Gevlucht. Uitgespeeld.
De kracht van Remarketing
Ik merk dat de ‘Remarketing’-branche best wel trots op zichzelf is. Want ze is in staat om klanten binnen te houden “8 manieren om klanten op je website te houden”. Je herkent het wellicht: de producten waar je net op zocht bij een andere website, komen op de huidige site weer terug. Er zijn heel wat websites die op die manier werken. Het zijn ook de sites waar van de eigenaren zich irriteren aan de cookie-wet. Ze gooien het nog net niet op ‘vrijheid van meningsuiting’. “We willen de consument uitleggen wat we doen”. Maar of dat lukt? We willen niet dat ze gaan toch?
Een dubbele moraal
Wat me altijd opvalt is dat ‘marketingprofessionals’ soms zelf niet de link (kunnen?) leggen tussen wat ze doen en hoe ze het zelf ervaren. Ze gaan voor een deur staan om mensen in de winkel te houden, maar tegelijk hebben ze (als consument) er ook een hekel aan om binnen gehouden te worden. Telkens komt dat vreemde ‘outbound marketing’ wereldbeeld weer naar boven: we zien mensen in onze ‘winkel’ als ‘leads’ die we willen ‘converteren’, maar als we zelf in een winkel staan hebben we een hekel aan verkopers die meteen in onze nek springen. Uit recent onderzoek blijkt het zelfs de belangrijkste kracht achter het succes van e-commerce: de hekel aan winkelverkopers… Vreemd. Dubbel.
Dubbel om te zien dat wij als marketeers worden betaald om mensen binnen te houden. Terwijl we er zelf zo’n hekel aan hebben. “Remarketing is a powerful way to stay engaged with your target audience. Presenting them with highly relevant ads and offers across the Web — and making sure your brand is top of mind when they’re ready to buy –- can radically improve ROI“. We brengen het als iets geweldigs, maar uiteindelijk gaat het toch om de ‘ROI’…
Ik zei het vroeger al tegen de winkelverkopers toen ik nog in de retail werkte: mensen gaan niet dood als ze je winkel uitlopen, als je het goed doet komen ze terug, en zullen ze je aan anderen aanbevelen. David Edelman betoogde onlangs zelfs dat we op moeten houden met die ‘sales funnel’ omdat de fase na de verkoop veel belangrijker is dan de fase ervoor. Dat is het moment dat mensen besluiten of ze je gaan aanbevelen, en of ze ooit nog terugkomen.
Ik heb haar al jaren niet gezien, mijn buurmeisje, en toch blijven haar woorden bij me terugkomen. “Nee je mag er niet voorbij”. En als ze even niet oplette? Dan dook ik onder haar linkerarm door naar buiten. Ik heb haar nooit meer gesproken.
Meer over ‘Inbound Marketing’ staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
“Verhaal @evlems ook verre van innovatief. Niets nieuws”. Ik las de tweet ‘s-avonds, na een presentatie op een marketingcongres die volgens mij best wel goed ging, over Inbound Marketing (natuurlijk). Het viel me op dat ik er niet door ‘geraakt’ werd, en ik voelde me daardoor al heel volwassen. Maar het etmaal dat volgde viel het me op dat ik het ook niet uit mijn hoofd kreeg. Het liet me niet los. Ik begon zelfs de complimenten van andere aanwezigen te wantrouwen: “Dat meen je toch niet”. Puberale onzekerheid, dat was lang geleden. Wat is dat toch, die focus op kritiek? Ik zei het laatst nog tegen iemand die uit alle evaluaties die ene negatieve pikte en erover begon te malen: “Laat het van je afglijden”. Makkelijk gezegd.
Toch lijkt mijn verhaal over inbound marketing, ondanks de tweet, steeds meer gemeengoed te worden (gelukkig). En dan kan het inderdaad zijn dat het voor iemand ‘niets nieuws’ is. Volgende keer ga ik het beter doen. Ik baalde eigenlijk best wel en wilde het zo snel mogelijk vergeten. Tot…
Brené stelt zich kwetsbaar op … ik één van de meest bekeken filmpjes van TED.com zag (klik hier): een video van Brené Brown over ‘je kwetsbaar opstellen’. Brené is een echte wetenschapper, en besloot zich te verdiepen in de manier waarop mensen echt sterke banden met elkaar krijgen. Wat opviel waren de gevolgen toen ze het mysterie ontrafelde: het leverde haar een ‘nervous breakdown’ op. Het antwoord op haar onderzoeksvraag was namelijk voor haar een grote angst: mensen maken sterke banden door zich kwetsbaar op te stellen. Door bijvoorbeeld je gevoel voor iemand uit te spreken voordat de ander dat doet, met het risico dat je een ‘blauwtje’ loopt, of wordt uitgelachen. Eng toch? Ze verschuilde zich al heel haar leven achter haar rol van onderzoeker, ‘hacking into other people’s lives’. Ze merkt ook iets interessants op: “Valt het je niet op hoe eng je het vindt om je kwetsbaar op te stellen, maar tegelijk ook hoeveel respect je hebt voor mensen die het doen?”. Het is niet voor niks dat de levensles die ze in de video deelt al jarenlang in de top 5 staat, echt een aanrader.
Na het kijken van de video nam ik het besluit om niet te gaan zitten balen. Ik reageerde op de ‘niets nieuws’-tweet met ‘Met je eens haha’ en besloot de verzender te benaderen voor een persoonlijk ‘feedbackgesprek’. En ik besloot er ook een blogpost over te schrijven. Eh deze ja. Want eigenlijk ben ik wel blij, na bij elk congres met het hoogste rapportcijfer naar buiten te lopen, begon ik misschien wat te gemakzuchtig te worden (nee niet arrogant). En dan is het goed als iemand je met de voetjes op de grond trekt.
Kwetsbaarheid is kwetsbaar Je ziet ze ook steeds vaker in commercials: echte mensen die zich kwetsbaar opstellen. Zoals die moeder in de commercial van Dela die haar zoon achter de kassa toespreekt. Geen actrice, gewoon echt. Net als de echte mensen in de veelgeprezen video van Triodos Bank, of de medewerkers van UPC in de ‘Wij zijn UPC’-advertenties in tijdschriften. Eigenlijk raar dat deze bedrijven wel begrijpen dat authenticiteit beter werkt, maar vervolgens toch weer veel geld uitgeven om mensen ermee te onderbreken die bijvoorbeeld een film willen kijken. Ik vroeg het daarom ook maar op de man af (eh het was een vrouw) aan de marketing manager van Triodos: waarom nog zendtijd inkopen? De video was al honderdduizenden keren bekeken, gratis en op een moment dat het de kijker zelf schikt. Maar ze gaf aan dat het inderdaad slechts om een éénmalige uitzending op televisie ging.
Ik heb eerder al eens laten zien dat Coca Cola het wel begrijpt, en steeds minder geld uitgeeft aan ‘interruptie’. Het verbaasde me daarom ook niet toen er van de commercial van Dela in De Wereld Draait Door een parodie werd gemaakt (klik hier). Immers mensen onderbreken met je boodschap is irritant, maar als je onderbreekt met authenticiteit dan schreeuwt dat om een parodie natuurlijk.
Sociale experts asociaal?
Op discussies in LinkedIn-groepen merk ik het ook vaak: mensen die een discussie beginnen waarover amper discussie mogelijk is, bijvoorbeeld omdat ze onderzoeksresultaten delen. Ik heb het deze ‘plaatsers’ ook wel eens persoonlijk gevraagd: wat wil je nu eigenlijk bereiken? De reactie was dat men toch discussie verwachtte, bijvoorbeeld over de statistieken: “Gelooft men ze wel?”. Maar is dat een discussie? Ik zag laatst (klik hier) een voorbeeld waarin iemand anders deze niet-discussie zelfs zag als een billboard om een advertentie op te plakken..
Of de duurbetaalde goeroes die zich amper van hun kwetsbare kant laten zien. De tweets die mijn ‘held’ Simon Sinek verstuurt, werden door een vriend onlangs treffend omschreven als een ‘scheurkalender’: in elke tweet een wijze les. Maar toen hij onlangs door een Fiat-dealer in New York op klantonvriendelijke wijze werd bejegend kwam bij Simon de menselijke kant naar voren. Even maar, tot hij het blijkbaar nodig vond om de kalender weer verder te scheuren. Jammer. Mensen willen menselijkheid, dit filmpje bewijst het in 2 minuten.
Degene die wel begrijpt hoe menselijkheid werkt is Britt Dekker: onlangs ontdekte ze dat ze al 116.000 volgers op Twitter heeft en hoe reageerde ze? “Tijd voor een broodje schuddebuikjes en broodje pindakaas en eentje met gestampte muisjes ツ”. Laat die snobs bij de Wereld draait door haar maar uitlachen, Britt lacht als laatste toch het beste…
Alles over ‘Inbound Marketing’ staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Opeens zag hij het. Thomas Ashwell, uitgever van het ‘Export Trade & Shipper Magazine, kreeg een visioen. En op 8 april 1938 regelde hij een lunch op de Harvard Club in New York met twaalf andere ‘export advertising executives’, een bijzonder dag. Want die dag werd de ‘International Advertising Association’ geboren. Op zich heel logisch destijds zo’n ‘advertising association’, immers je wilde de wereld vertellen over de producten die je had gemaakt, en destijds kon dat alleen via ‘betaalde media’. In de loop van de jaren ontwikkelde de ‘IAA’ zich tot een organisatie die iedereen wilde vertellen hoe belangrijk reclame voor de wereld is. Want reclame is belangrijk voor de wereld toch?
Beter worden van een reclamecongres
€ 150.000,-. Dat is wat Bill Clinton kreeg om afgelopen donderdag aan de Nederlandse reclamewereld te vertellen dat ze na moesten denken over ‘Hoe reclame de wereld kan verbeteren’. Heeft iemand enig idee? Als ik mijn dochters moet geloven kan reclame de wereld vooral verbeteren door zichzelf op te heffen (“Papa wie heeft dat eigenlijk ooit bedacht?”). Want als je er over nadenkt is het natuurlijk raar en misschien ook jammer dat duizenden euro’s van de prijs van je nieuwe auto opgaan aan reclame. Het doet me denken aan een uitspraak van marketinggoeroe Seth Godin op een congres in Amsterdam (klik hier) “I am a marketer, I have money. That gives me the power to interrupt you. En dat wordt ook bevestigd als ik de column van een reclameman (Eugène Roorda) lees (klik hier) waarin hij die € 150.000,- voor Bill Clinton rechtvaardigt: “Wij pakken alles aan om ons vak van prestige te voorzien”. Blijkbaar is dat nodig.
Dure reclame
“Reclame is verleiding; we prikken in uw onderbewuste op zoek naar uw angstknop of statusknop. Let u maar eens op: 99.9% van alle reclame mikt op een van die twee”. Dat zegt Roorda in zijn column. Maar het grappige is: die reclame kan wel mikken, maar niemand wordt tegenwoordig nog geraakt. Want wat doen mensen ‘s-avonds als het reclameblok begint? Ze duiken op hun tablet of smartphone om content te zoeken die echt interessant is. Dus die 99,9% schiet ernaast. “Zijn aanwezigheid tijdens De 24 uur van de Reclame is een inspiratiebron voor de Nederlandse creatieve wereld”, zo spreekt Ralph Wisbrun over de aanwezigheid van Bill Clinton op het congres. Maar is het niet jammer voor die ‘creatieve wereld’ dat niemand hun ‘creaties’ nog wil zien? Terwijl er best veel interesse is voor creativiteit, zij het dat mensen het niet meer geloofwaardig vinden als het in een reclameblok zit. Maar wel als het ‘authentiek’ wordt overgebracht.
Pastoor in het personeelsblad
Wat dat betreft is het kwartje bij Coca Cola snel gevallen. Ik heb eerder al de voorbeelden gegeven over de ‘Open Happiness’ campagne van Coca Cola (klik hier), maar nu hebben ze de complete ‘corporate’ website vernieuwd (klik hier). Ze hebben de ‘voorgekookte’ reclameteksten vervangen door een weblog-achtige site, waarvan de naam ‘Coca Cola Journey’ opvallend is: dit was in de vorige eeuw de naam van het personeelsblad. Maar in een transparante wereld besluit je juist om ook de rest van de wereld deelgenoot te maken van wat er in het bedrijf gebeurt. Het vechten tegen windmolens van de transparantie heeft weinig zin meer. ‘Creativiteit is één van de pijlers van de VEA. Mooi dat Clinton ons de energie geeft om hier onvoorwaardelijk mee door te gaan..’. Het klinkt bijna religieus, alsof meneer pastoor zijn goedkeuring geeft. En op zich is er natuurlijk niks mis met creativiteit die zo indrukwekkend is dat deze door wordt gestuurd. En zoals ik eerder al heb betoogd (klik hier) is er dankzij ‘Inbound Marketing’ mijns inziens nog steeds een toekomst voor creatieve mensen. Een hele mooie toekomst.
Wat denk je, zou Thomas Ashwell bij zijn visioen 1938 ooit vermoed hebben dat er ooit een ex-president voor een ontzettend hoog bedrag kwam vertellen dat ‘advertising’ erover na zou moeten denken ‘wat ze voor de wereld betekent’? ‘Een ding is zeker: als Thomas vandaag tot leven gewekt zou worden zal hij zich ongetwijfeld afvragen wat er met zijn briljante ‘advertising’ concept is gebeurd, om vervolgens teleurgesteld weer terug zijn kist in te rollen.
Alles over ‘Inbound Marketing’ staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig).
Toen ik in 2012 besloot te stoppen met lesgeven in NIMA-A omdat ik vond dat ‘Inbound Marketing’ in de stof ontbrak zei iemand ‘Waarom vul je dat niet zelf op?’. Een terechte vraag, en om die reden besloot ik er een boek over te schrijven. Ik wilde het wel anders doen: de basis van elk hoofdstuk als blog publiceren, zodat anderen het konden verfijnen. Dankzij een zeer doordachte dienst van Amazon (CreateSpace) was het publiceren van het boek vrij makkelijk.
Uit een boekrecensie van de KvK: “Wat is inbound marketing eigenlijk en waarom is het tijdperk van outbound marketing voorbij? In dit boekje geeft Vlems antwoord op die vraag. ‘Mensen hebben een zesde zintuig voor niet-authentieke boodschappen’ schrijft hij. En het boek is daarvan het bewijs. Hij schrijft vanuit zijn hart èn is heel relevant.”
Via dit formulier kun je het boekje bestellen (o.v.v. Real Inbound Marketing), via deze link kun je het rechtstreeks bij ‘mijn uitgever’ Amazon.de kopen (en hier de Kindle-versie). Het kost € 12,50 (exclusief 2,50 verzendkosten) en je hebt het binnen 2 werkdagen in huis.
“If you want to spin the Wheel of Fortune, please go into the next room”. Het begon me een beetje te irriteren. De organisatie van het SCIP-Marketingcongres in Dublin waar ik deze week een presentatie gaf over ‘Inbound Marketing’ (klik hier), zat de hele dag al reclame te maken voor de bijeenkomst in de zaal naast mijn presentatie. Daar was een soort ‘Rad van Fortuin’ waar vele prijzen te winnen waren, betaald door de sponsoren van het congres. Pas een dag later begreep ik waarom ze deze sponsoren zo graag wilde plezieren: de (Amerikaanse) organisatie had grote geldproblemen, en Amerikanen helpen dan het liefst de mensen die geld aanbieden. Logisch. Dus begon ik mijn presentatie zelf ook maar met de opmerking “No prizes here, if you want to spin the Wheel of Fortune please move to the next room”. Niet serieus natuurlijk. En niemand stond ook op. Maar ik had wel meteen een mooi voorbeeld te pakken waarmee ik ‘Inbound Marketing’ uit kon leggen.
Twee discussies. Twee.
Want zoals ik later begreep was het niet druk bij de Wheel of Fortune, ondanks alle ‘advertising’. Bij mij zat de zaal blijkbaar veel voller, en toen ik mensen vroeg waarom ze bij mijn presentatie zaten kreeg ik als reactie meestal “Your discussions on the LinkedIn Group interested me”. Ik had in de weken ervoor in de LinkedIn-groep van SCIP twee discussies opgestart: delen jullie je kennis ook met klanten (bij ons bedrijf doen we dat), en heeft iemand al ooit gehoord van het concept ‘Inbound Marketing’. Maar ik kon mijn presentatie dus beginnen met de opmerking dat ‘advertising’ voor bijvoorbeeld een Wheel of Fortune blijkbaar steeds slechter werkt, en dat ik later met de term ‘Inbound Marketing’ uit zou leggen waarom en wat het alternatief is. En dat alternatief lijkt steeds harder nodig. Want we lijken in een periode van ‘paniekreclame’ te zijn beland.
Paniekreclame?
Is het je al opgevallen in de timeline van Facebook, al die reclame? Nee ik heb het niet eens over die actie-teven die op alles met de zinsnede ‘kans op’ klikken onder het motto ‘je weet maar nooit’. Wat ik zeker weet is dat je er bij vrienden niet populairder op wordt, maar ook dat Facebook in zijn geheel er niet populairder op wordt. Zeker niet als ze nog echte advertenties toe gaan voegen, zoals die van Shell waar ik me eerder al over verbaasde (klik hier). Maar ook die ‘X vindt Y leuk’-advertenties. En sinds kort begint WordPress ook advertenties te plaatsen en uit te leggen waarom dat toch echt nodig is in deze barre tijden (klik hier). En Microsoft ziet het als de enige manier (klik hier) om van hun telefoon nog een succes te maken. Paniekreclame, het grijpt om zich heen. En de klant? Die beschermt zich nog een beetje extra tegen dit virus.
De digitale hor
Eerder zag ik het al voorbij komen (klik hier): iemand die het idee opperde “waarom laat Facebook mij die $5 advertentie-inkomsten per persoon per jaar niet gewoon betalen, dan ben ik van het gezeik af”. Veel mensen hebben inmiddels ‘ad-blockers’ in hun browser geïnstalleerd, en tegenwoordig kun je zelfs een apparaatje kopen (klik hier) voor $120 dat je voor je router zet, en dat reclame ‘buiten het huis’ houdt, een soort digitale hordeur.
AdYapper Maar is de klant nu gedwongen om die bloedirritante advertenties maar te accepteren, te negeren of te blokkeren? Nou (eh), niet noodzakelijk. Want nu is er AdYapper, een manier om op alle advertenties die je ziet te reageren, of de ‘adverteerder’ dat nou wil of niet. En meestal willen ze dat niet, want de reden dat ze adverteren is dat ze dan alles in de hand hebben. En dus wordt de ‘USP’ van AdYapper wel erg lachwekkend: “A turnkey solution for advertisers who want to turn display ads into meaningful social experiences and two-way conversations”. Als ‘adverteerders’ een discussie met hun klanten zouden willen zouden ze die wel begonnen zijn toch? Via social media? Zoals KLM doet tegenwoordig? Misschien werkt de doelstelling van AdYapper wel “To help put an end to ‘annoying’ and ‘creepy’ attempts to grab the attention of customers”.
Zou het kunnen? Dat mijn ervaring in Dublin een voorbode was van de toekomst van marketing? Dat er veel reclame werd gemaakt voor een ‘kans op’, maar dat mensen bleven zitten omdat ze eerder een discussie zagen die ze boeide? Dat lijkt me teveel eer. Maar ik geloof wel in een toekomst waarin we geldgod ‘Mammon’ de rug toekeren, omdat we weten wat we willen. En we de ‘Wheel of Fortune’ aan ons voorbij laten gaan.
Meer informatie staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Enkele wijze heren van de Harvard Universiteit hebben een boek uitgebracht over de huidige recessie (klik hier), en stellen dat er dit eentje is die nog wel een paar jaar kan duren. Zelf heb ik ook het gevoel dat we hier voorlopig nog niet uit zijn. Maar ik heb tegelijk ook niet het gevoel dat de toekomst somber is. Want blijkbaar moet je het ééns in je leven meemaken, een structurele verbouwing van de economie. Eentje waarbij alles anders wordt dan het was, waarbij de lamp op een heel andere plaats wordt gezet. Waardoor je dingen anders gaat bekijken.
Mark’s besef
De foto rechts van Facebook-oprichter Mark Zuckerberg spreekt boekdelen. Hij heeft blijkbaar helemaal niet door hoe het werkt. In een recent artikel (klik hier) wordt ingegaan op een besef van Mark, en dat hij heeft toegegeven: dat hij het helemaal niet begrepen heeft. Dat hij het adverteren als iets onbelangrijks zag. En daar gaat het natuurlijk allemaal om, adverteren. Hij plaatste de advertenties letterlijk aan de rechterkant, en liet de rechterkant ook letterlijk over aan iemand die bij Google ooit de rechterkant (eh van de zoekresultaten) deed: Sheryl Sandberg. Maar inmiddels heeft hij het begrepen: advertenties moeten niet aan de rechterkant, die moeten er midden tussenin. Domme, domme Mark.
#socialwashing door Shell
Internetgoeroe Stephan Fellinger twitterde onlangs de term ‘#socialwashing’, vrij vertaald naar de term ‘greenwashing’ waar met name de machtige oliemaatschappijen zich schuldig aan hebben gemaakt: miljardenfondsen inzetten om media te overtuigen dat ze milieuvriendelijk bezig waren. En het grappige is: toen ik Stephan’s tweet las moest ik meteen denken aan de advertenties van Shell op Facebook. Of ben ik de enige die ze heeft gezien? Ze staan best wel bovenaan in je timeline, en wat opvalt is dat je ze alleen mag ‘Liken’. Er staat geen ‘Reageren’ vak onder. En dat zegt eigenlijk alles. Want je wilt ‘Liken’ of ‘Reageren’. Toch?
Ik vraag me af hoeveel Shell-marketeers er over nagedacht hebben, over die Facebook-advertenties. Advertenties over vrouwen die in Canada teerzanden omhoog pompen, maar wiens gezicht je nooit krijgt te zien. Terwijl de keuze om een vrouw te portretteren (eh zonder portret) toch door minimaal 4 a 5 ‘Diversity managers’ genomen moet zijn. Die vervolgens op zoek moesten naar vrouwen die teerzand omhoog pompten. Die er vermoedelijk niet waren, en waarvoor ze modellen in hadden moeten huren. Wiens gezicht niet getoond mocht worden van de ‘Privacy managers’. 4 a 5. Zit ik in de buurt van de waarheid @shell? Of willen jullie wel reageren maar durven jullie het niet? KLM reageerde binnen een uur.
Een kar zonder paard
Waar ik best een kratje bier op wil zetten (wij Brabanders doen dat) is op de kans dat Mark Zuckerberg uiteindelijk toch gelijk krijgt. Dat in 2020 blijkt dat de adverteerders de waarheid helemaal niet in pacht hadden. Dat de mensen die achter @shell zitten, die dan ongetwijfeld een hele dure cursus hebben gehad hoe ze menselijk over moeten komen, gewoon hun mening over Shell geven. Dat Shell best wel vieze dingen doet, maar dat mensen dat uiteindelijk ook willen: stap jij niet liever in je auto dan op de fiets? Dat Shell best mee wil denken en werken aan een schonere wereld, maar dat het huidige economische model hen (en hun managers) daar niet voor beloont. Wat zou het mooi zijn als Shell reacties toelaat op zijn advertenties, en op een geweldige manier reageert op een reactie op Facebook, zoals Bodyform hier doet.
Ik heb eerder (klik hier) al eens betoogd dat het best wel raar is dat we social media zien als een soort digitaal billboard, terwijl we er ook gewoon op communiceren met klanten, zij het als mens tot mens. We kijken met de ogen van een oude techniek naar een nieuwe techniek, later las ik dat daar zelfs een term voor was: het ‘horseless carriage syndrome’, genoemd naar de eerste auto’s die leken op een kar zonder paard.
In 2020 zullen we concluderen dat de heren van Harvard gelijk hadden: dit was niet zomaar een recessie, dit heeft enkele jaren geduurd. En de economie is compleet veranderd. En Mark Zuckerberg, die zijn hoofd moest buigen voor de adverteerders, bleek gelijk te hebben gehad: adverteren werkt niet op social media. Maar dat hoeft ook niet de ondergang voor Facebook te betekenen. Op Quora verscheen onlangs een interessante vraag: “Why Doesn’t Facebook Offer A Pay Service So I Dont Have To See Any Ads?” . De vragensteller had begrepen dat Facebook per gebruiker $5 per jaar aan advertentiegeld verdient, dus dat zou een mooi verdienmodel zijn. Ik wil het er best elk jaar voor betalen, als er straks in 2020 niet meer geadverteerd wordt. Want uiteindelijk betalen we al die irritante advertenties natuurlijk toch al zelf.
Meer informatie staat in het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig). En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Op 19 juni 2010 werd Katie Fisher doodgereden op een kruispunt in Baltimore door een auto die door rood reed. Katie had zelf blijkbaar ook niet goed opgelet, maar de verzekeringsmaatschappij van de roodrijder dacht niet lang na en maakte geld over. Maar niet al het geld: de andere partij bleek onderverzekerd. ‘Gelukkig’ was Katie bij verzekeringsmaatschappij Progressive verzekerd voor dit soort situaties. Maar Progressive had geen zin om te betalen: na een lang en ingewikkeld verhaal (klik hier) stonden de ouders van Katie in de rechtzaal tegenover de roodrijder, die mede werd verdedigd door…de advocaten van Progressive. Ze streden tegen hun eigen klant om onder de kosten uit te komen…
Omdat de ‘claims general manager’ van Progressive besefte dat we in transparante tijden leven deed hij een poging (klik hier) om de gemaakte beslissingen te verdedigen, maar uit de honderden reacties eronder is af te leiden dat hij er niet echt goed in slaagde… De foute cultuur van Progressive werd breed uitgemeten in de Amerikaanse pers en Progressive verloor veel klanten. Zo werkt dat tegenwoordig, in deze transparante wereld.
Microsoft-geurtjes “Microsoft besteedt 1 miljard aan marketing Windows 8”. Ik moet dan altijd denken aan het citaat: “Advertising is the price you pay for being unremarkable” van Amazon-baas Jeff Bezos.Want Amazon had zoveel geld niet nodig om zijn Kindle te introduceren, en ook voor Apple voegen de advertenties weinig toe: de hele wereld weet het als er nieuwe Apple-software aan komt. Ze maken gebruik van de transparantie die het internet biedt, en het feit dat ze ‘remarkable’ zijn natuurlijk. De vraag is natuurlijk wel of bedrijven als Microsoft het aan durven om van deze transparantie gebruik te maken, want dat betekent ook een beetje openheid van hun kant. En dan ruiken mensen misschien de ‘vieze geurtjes’ van de bedrijfscultuur. Zoals bij Progressive in het voorbeeld hierboven…
Een frisse cultuur
Steeds meer bedrijven zien de groeiende transparantie niet langer als een bedreiging, maar als een kans om ‘gevonden’ te worden. Inbound Marketing heet dat: je valt mensen niet langer lastig met je verkoopverhaaltjes, maar doet en deelt alles online, zodat dit als een magneet op anderen werkt die je vervolgens weten te vinden.
Maar wat me opvalt als je met mensen praat over ‘meer transparantie’ is de angst dat ‘onvolkomenheden’ (fouten) boven water komen: “Als de ramen opengaan zijn mensen méér bezig met de vieze luchtjes die naar buiten gaan, dan met alle frisse lucht die binnenkomt”. Erg herkenbaar, en ik heb eerder al eens verklaard met een uitspraak van Dr. Phil (klik hier) hoe het komt dat de mensen buiten niet bang zijn van jouw vieze luchtjes. Eh tot op zekere hoogte dan natuurlijk. Want je mag dan wel fouten maken, je hebt wel een probleem als er in je bedrijf -zoals bij Progressive- hele klantonvriendelijke beslissingen worden genomen. Als je bedrijf dus besluit mee te gaan in de transparantie-trend en zich niet verzet, zal het ook even wat ‘soul-searching’ moeten doen: gebeuren er in het bedrijf dingen die het daglicht niet kunnen verdragen? Want daglicht tegenhouden is best moeilijk.
Ik praat de laatste maanden actief mee op de ‘vraagsite’ Quora.com, een website waar je vragen over je vakgebied (of andere zaken) kunt beantwoorden. Ik zie vaak de vraag voorbij komen ‘Hoe moet ik als starter met een klein budget aan marketing gaan doen’. En mijn advies is dan altijd: toon je kennis en persoonlijkheid aan de wereld, en de wereld zal je volgen. En je voorkomt zo dat je ooit een miljard aan marketingkosten uit zult moeten geven.
Deze post vormt de basis van het zesde hoofdstuk van het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig).
“Zit je net in de spanning van een reclame… KOMT ER OPEENS EEN TV-PROGRAMMA TUSSENDOOR. Het moet niet gekker worden.” Zo twitterde @ohsarcasme onlangs. Het valt me ook al op: ik kan tegenwoordig best wel veel surfen op mijn iPad tijdens de reclameblokken, ze zitten volgens mij al tegen het wettelijke maximum aan. Absurd eigenlijk als je nagaat dat bijna niemand nog naar reclame kijkt (klik hier). Wat een verademing dan dat ze bij Zara een ‘zero advertising’ strategie hebben. Een wat?
Zara’s nulreclame
Als je wilt weten wat Zara in haar winkels heeft heb je twee opties: je gaat naar de website of je gaat naar de winkel. Maar de beste reclame ziet Zara de ‘Word of Mouth’, oftewel wat je van vrienden en familie hoort. Veel effectiever. In alle andere vormen van reclame investeert Zara niet, het geld wat ze daarmee besparen kunnen ze weer op andere plekken gebruiken. Zara ontdekte dat het koopgedrag van hun klanten erg van internet afhankelijk is, voordat ze naar de fysieke winkel gaan hebben ze het product online al bekeken. Adverteren voegt volgens hen weinig toe behalve kosten. En Zara is niet de enige, steeds meer bedrijven ontdekken dat je met klanten tegenwoordig gewoon kunt communiceren via bijvoorbeeld social media, zonder dat het iets kost, we hoeven alleen maar even achter het merk uit te stappen (klik hier). Veel menselijker ook, en dus veel effectiever. Maar wat betekent dit voor de reclamewereld? Volgens mij is dit een mooi voorbeeldje van een blauwe oceaan.
Een kas in een oceaan Het boek ‘Blue Ocean Strategy’ is een klassieker inmiddels (klik hier voor de video), dus ik zal het kort houden: bij een ‘Blue Ocean’ strategie probeer je de ‘red oceans’ (waar flink geconcurreerd wordt, vooral op prijs) te vermijden door in een ‘Blue Ocean’ te springen. Dat doe je door de ‘lamp’ heel anders op je kernactiviteit te zetten. Klassiek voorbeeld is Cirque du Soleil, dat de rode circus-oceanen ontvluchtte door een deel van haar kernactiviteit (acrobatiek) opnieuw te verpakken als artistieke acts in theaters, en daar veel meer geld voor te vragen. Dichterbij is het voorbeeld van het project ‘Kas als energiebron’, dat de stijgende energieprijzen niet langer als bedreiging voor de glastuinbouw wilde zien, maar de kas ging ombouwen naar een energieverzamelaar in plaats van een energieverbruiker. Zoiets moet er voor de reclamewereld ook in zitten zodra de marketeers het geld niet meer (over) hebben voor ‘outbound marketing’, en overgaan op ‘inbound marketing’. En natuurlijk heeft Coca Cola dat weer als eerste door.
Open geluk In het kadervan hun campagne ‘Open happiness’ plaatste Coca Cola op de campus van Singapore een bijzondere cola-machine: als je hem knuffelt krijg je een gratis blikje cola. Niet slim zou een boekhouder zeggen, maar Coca Cola bespaarde hier ontzettend veel geld mee, omdat het filmpje van de reacties op de machine (klik hier) online erg succesvol was, het is in een paar maanden al ruim een miljoen keren (gratis) bekeken. En mensen kijken hier bewust naar, het is niet dat ze net als bij TV-reclame op dat moment op het toilet zitten.
Wat ook opvalt: op het Youtube-kanaal van de campagne (klik hier) kijken meer mensen naar de ‘behind-the-scenes’ filmpjes dan naar de belangrijkste commercial van de campagne (eh in-front-of-the-scenes). Mensen willen niet langer nepmensen in nepwerelden zien, ze willen het echte. En dat is ook de reden (en het succes) achter een ander filmpje van Coca Cola, helemaal gebaseerd op de (echte) beelden van beveiligingscamera’s, ook een aanrader (klik hier). En sinds kort is Coca Cola via haar Facebookpagina (ooit gestart door twee consumenten) bezig om geluk te ‘crowdsourcen’: iedereen mag meedenken hoe de wereld gelukkiger gemaakt kan worden (klik hier).
Oceaanreclame
Wat opvalt als je de filmpjes bekijkt is dat Coca Cola nog steeds een glimlach op de gezichten van mensen tovert, maar dan nu met echte beelden van echte mensen. Niet gecreëerd door Coke, maar geselecteerd. En natuurlijk mooi in elkaar gezet. Hun kernactiviteit met een andere lamp belichten, het is ook een soort Blue Ocean van Coke. Maar de aanpak van Coca Cola is mijns inziens tekenend voor hoe de reclamewereld er in de ‘inbound marketing’ toekomst uit gaat zien: de kernactiviteit, creativiteit, wordt op een hele andere manier toegepast. Bedrijven zullen niet langer als ‘adverteerders’ aan bureaus vragen om commercials voor ze te maken, maar willen zichzelf en boeiende content online zetten om gevonden te worden. En wie zijn er goed in het maken van boeiende content? Precies. Veel leuker ook voor de regisseurs van de filmpjes, als je weet dat de mensen die naar je filmpje gekeken hebben, daar bewust voor kozen.
“Advertising is the price you pay for being unremarkable”, zo zei Jeff Bezos onlangs bij een aandeelhoudersvergadering, ook geen fan van reclame blijkbaar. Dus wees bijzonder en laat het aan de wereld zien, dan zal @ohsarcasme je met rust laten. Hoop ik.
Deze post vormt de basis van het twaalfde hoofdstuk van het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig).En als je denkt dat ik je kan helpen bij je marketing kun je me mailen op edwin@vlems.nl
Enkele weken terug zag ik een tweet voorbij komen van mijn collega @Tri3st: “…[Hier had uw reclame kunnen staan]…”. Een doordenkertje. Het is vooral indrukwekkend dat de man die elke dag met de vrachtwagen onze materialen naar de klant rijdt, in staat is om in één tweet de marketingstrategie van het bedrijf te verwoorden. Maar dat komt later.
Anticyclisch budgetteren
Het is inmiddels algemene kennis: bedrijven die tijdens recessies hun marktingbudget opvoeren in plaats van verminderen, komen er sterker uit. Dat blijkt in elk geval uit onderzoek dat in eerdere recessies is uitgevoerd (klik hier). Maar wat ik hieronder probeer duidelijk te maken, is dat dat voor deze recessie niet opgaat. En dat we in een tijd leven waarin ‘goedkope’ marketing juist beter werkt dan dure. En dat we om die reden bij ons bedrijf ervoor gekozen hebben om marketing helemaal anders te doen, met veel lagere kosten als neveneffect. Bezuinigen op het marketingbudget kan leuk zijn…
Meerman Advertising
Er zijn de afgelopen jaren al vele polls en onderzoeken uitgezet met telkens dezelfde vraag: gaat u uw marketingbudget verminderen vanwege de recessie? Telkens kwam uit de resultaten hetzelfde beeld naar voren: heel veel marketingafdelingen zijn de laatste jaren bezig om via de kaasschaaf van alles steeds wat minder te doen. Overal een beetje op bezuinigen. Wat ook opvalt is het ‘verschuiven van het budget naar social media’. Maar hoezo is dat verschuiven? Geen advertenties meer in tijdschriften, maar op Facebook? Marketinggoeroe David Meerman Scott verwoordt het mooi in het artikel ‘Stop confusing social media marketing with advertising’ (klik hier): “It’s not about advertising on YouTube, it is about making a YouTube video. It’s not about advertising on social media sites like Facebook, it is about participating by creating pages, personal profiles, and events on Facebook”. Het marketingbudget verschuift niet naar social media, als je het goed doet verdampt het…
Alexander Graham Bell
Ik sta er altijd van te kijken hoeveel marketingafdelingen de nieuwe -sociale- media zien als een nieuwe plek om je advertentie op te plakken. Op zich is dat niet vreemd: bij elke nieuwe technologie is de eerste toepassing op dat moment logisch, maar achteraf lachwekkend. Zo werden de eerste camera’s ingezet om toneelstukken op te nemen, en dacht Alexander Graham Bell dat de telefoon vooral handig was om te kijken of het telegram al was aangekomen. En wat doen wij marketeers als we met social media geconfronteerd worden? Worden we sociaal en gaan we communiceren met klanten alsof zij en wij mensen zijn? Nee, we gaan er advertenties op plakken…
Leuke commercials
Robert McDonald, CEO van Procter&Gamble, besloot onlangs 1600 mensen te ontslaan, voornamelijk in commerciële functies. Robert had iets ontdekt: op social media hoef je helemaal niet te adverteren, hij merkte dat adverteren sowieso steeds minder effect had. Vreemd genoeg kwam Robert niet op het idee om op social media met zijn klanten te praten alsof hij en zij mensen zijn, hij wil commercials maken die mensen leuk of interessant genoeg vinden om naar elkaar te sturen. Toch nog een beetje het oude mediumdenken dus. Het is niet te hopen dat hij tweets met reclameboodschappen gaat versturen.
Het mooie is dus: marketing wordt niet alleen effectiever en leuker, maar ook goedkoper. Je hoeft geen media om te kopen om je boodschap te verkondigen. Maar ga ook geen ‘tweetruimte’ verkopen aan adverteerders, je bent je volgers zo kwijt…
Deze post vormt de basis van het tiende hoofdstuk van het boek ‘REAL Inbound Marketing’ (klik hier, Nederlandstalig).
![Bernice-Marlohe-Bond-Girl-Picture[1]](http://metaalmarketing.files.wordpress.com/2012/12/bernice-marlohe-bond-girl-picture1.jpg?w=300&resize=300%2C247)
